بررسی مکانیسم دوپامینی هسته نوکلئوس اکامبنس در اضطراب ناشی از نیکوتین در آمیگدال در موشهای صحرایی نر

هدف مطالعه حاضر بررسی دخالت گیرنده های دوپامینی هسته نوکلئوس اکامبنس در اثرات شبه اضطرابی ناشی از تزریق نیکوتین درون آمیگدال مرکزی می باشد. موش های نر نژاد ویستار مورد استفاده قرار گرفتند. حیوانات در محدوده آمیگدال مرکزی می باشد. موش های نر نژاد ویستار مورد استفاده قرار گرفتند. حیوانات در محدوده ی وزنی 280-220 گرم بوده و تحت سیکل نوری 12:12 نور/تاریکی در دمای 23 درجه سانتی گراد نگهداری شدند و آب و غذای کافی در اختیار آنها قرار داده شد. داروهای مورد استفاده عبارتند از : آنتاگونیست دوپامینی d1 یعنی (0/06, 0/125, 0/25, 0/5 ug/rat) sch-23390، آنتاگونیست دوپامینی d2 یعنی سولپیراید (0/25, 0/5, 0/75, 1 ug/rat) و نیکوتین (0/5, 1, 1/5 ug/rat) حیوانات دارای کانول در پوسته نوکلئوس اکامبنس سمت چپ مغز و آمیگدال مرکزی سمت چپ مغز، دارو دریافت کردند. شاخص ورود به بازوی باز (oae) و زمان ورود به بازوی باز (oat) برای اندازه گیری اضطراب مورد استفاده قرار گرفت و مجموع دفعات ورود به بازوها برای اندازه گیری فعالیت حرکتی (loc) به کار رفت. تزریق نیکوتین درون آمیگدال مرکزی با دوز (1ug/rat) کاهش معنی داری در درصد زمان سپری شده در بازوی باز (oat%) را نشان داد، ولی اثر قابل توجهی بر درصد ورود به بازوی باز (0/5 ug/rat)sch آنتاگونیست گیرنده دوپامینی d1، باعث افزایش %oat، %oae شد که نشان دهنده اثر شبه اضطراب زدایی این دارو است. تزریق همزمان دوزهای بی اثر آنتاگونیست (0/125, 0/25 ug/rat) sch و سولپیراید (0/75 ug/rat) به همراه دوز موثر نیکوتین (1ug/rat) افزایش دهنده %oat و %oae بود ولی اثری بر فعالیت حرکتی نداشت. نتایج می تواند نشان دهنده دخالت انتقالات دوپامینی از طریق گیرنده های d1, d2 قشر نوکلئوس اکامبنس در اثرات شبه اضطرابی ناشی از تزریق نیکوتین در آمیگدال مرکزی در دستگاه epm باشد.