بررسی اپیدمیولوژیک مننژیت بالغین در بیماران بستری در بیمارستان بوعلی زاهدان (1367 لغایت 1371)

مننژیت باکتریال به معنی التهاب نرم شامه-آراکتوئید و تجمع مایع در فضای بین پرده ها در بطنهای مغز می باشد که دراثر عفونت باکتریایی پرده های مننژایجاد می شود. این بیماری با انسیدانس 6ˆ4 تا 10 مورد در هر 100000 نفر در سال می باشد. عوامل عمده مننژیت باکتریال استرپتوکوک پنومونیا و نایریامننژیتدیس و هموفیلوس انفلوانزا می باشد که استرپتوکوک پنومونیا شایعترین علت مننژیت باکتریال در بالغین می باشد. بطور کلی علل مننژیت به دو گروه مننژیت باکتریال و مننژیت آسپتیک (کشت و اسمیر csf منفی است) تقسیم می شود. شایعترین علائم مننژیت تب ، سردرد، فتوفوبی، استفراغ، حملات تشنجی و اختلالات سطح هوشیاری وسفتی گردن و پشت می باشد. تشخیص مننژیت براساس علائم کلینیکی و یافته های آزمایشگاهی است . تغییرات مایع csf در مننژیت شامل : -1 پلئوسیتوز که در مننژیت باکتریال اکثریت سلولها با pmn و مننژیت غیر باکتریال اکثریت بالنفوسیتها است ولی در 3ˆ1 بیماران مبتلا به tb اکثریت با pmn و 10 درصد بیماران مبتلا به مننژیت باکتریال بیشتراز 80درصد لنفوسیتهااست . -2 افزایش پروتئین مایع csf (بالای 150 میلی گرم در دسی لیتر) و کاهش گلوکز (کمتر از 30 میلی گرم در دسی لیتر) در مننژیت باکتریال است که در مننژیت و بررسی تنها در اوریون، هرپس سیمپلکس و کوریومننژیت لنفوسیتکویرال کاهش قند مایع csf وجود دارد. پیشگیری از مننژیت با دو روش -1 کیمو پروفیلاکسی که شامل تجویز ریفامپین در مننژیت مننگوکوکی و هموفیلوس انفلوانزا درافرادی که امکان انتقال بیماری به آنها وجود دارد و -2 واکسنیاسیون در بیماران که ریسک ابتلا به مننژیت درآنها زیاد است می باشد. دراین مقاله بیماران مبتلا به مننژیت مورد بررسی قرار گرفتند و پرونده بیماران مننژیتی سنین 14 سال و بالاتر بستری شده در بیمارستان بوعلی زاهدان از سال 1367 تا 1371 بررسی شد. تعداد این افراد 46 نفر بود. اطلاعات جمع آوری شده از پرونده ها شامل سن، جنس ، شغل، فصل، ملیت ، سابقه، ابتلای قبلی، سابقه ترومای سر در گذشته، سابقه مورد بیماری در فامیل، علت مراجعه، نوع مننژیت و درمان و نحوه پاسخ به درمان و عوارض و میزان مرگ و میر بدنبال بیماری بود. دراین بررسی مشخص شد که اکثر مبتلایان را مردان تشکیل می دهند (5ˆ65 درصد) و بیماری بیشتر در محصلین و خانمهای خانه دار و بیشتر در فصل تابستان و پاییز می باشد. بیشترین نوع مننژیت ، نوع باکتریال بوده است و با مرگ و میر حدود 9ˆ63 درصد همراه است . درمانهای انجام شده برای بیماران در مننژیت سلی : ایزونیازید + ریفامپین + اتامبوتول + پیرازینامید و برای مننژیتهای باکتریال رژیمهای مختلف (پنی سیلین g، پنی سیلین + کلرآمفنیکول، آمیپی سیلین + کلرآمفنیکول، آمپی سیلین) استفاده شده است که 18 مورد عوارض بدنبال بیماری نیز شایع : فلج اندامها، هیدروسفالی و پتوزو فلج زوج هفتم و کاهش دیده بوده است .