بررسی مکانیسم دوپامینی ناحیه ی تگمنتوم شکمی در اضطراب ناشی از نیکوتین در آمیگدال مرکزی در موش صحرایی نر نژاد ویستار

اضطراب یک پدیده ی پیچیده با علل و نتایج اجتماعی و روانی مهم می باشد. از دیرباز اضطراب و ترس از جمله مباحث مهم روان شناختی بوده و همواره برای کنترل اضطراب راه حل ها و داروهای مختلفی با مکانیسم اثرات متفاوت ارائه شده است. درک مکانیسم دخیل در این رابطه ما را به سمت یافتن داروهای جدیدتر و درمان موثر تر آن هدایت می نماید. در مطالعه ی حاضر، دخالت گیرنده های دوپامینی ناحیه تگمنتوم شکمی (vta) در اثرات شبه اضطرابی ناشی از تزریق نیکوتین درون آمیگدال مرکزی (cea) مورد بررسی قرار گرفت. در این تحقیق که به روش elevated plus-maze(epm) انجام شد از موش های صحرایی (rat) نر بالغ نژاد ویستار استفاده شد. جانوران پس از جراحی و کانول گذاری یک طرفه (سمت چپ) در ناحیه ی cea و vta یک هفته دوره ی بهبودی را طی کرده و برای تست آماده شدند. تزریق نیکوتین درون آمیگدال مرکزی با دوز (1ug/rat) کاهش معنی داری در درصد زمان سپری شده در بازوی باز (%oat) و درصد ورود به بازوی باز (%oae) نشان داد، ولی اثری برفعالیت حرکتی نداشت که نشان دهنده پاسخ شبه اضطرابی است. تزریق دوزهای مختلف sulpiride آنتاگونیست گیرنده دوپامینی (0,2, 0, 3, 0, 7, 1 ug/rat)d2 داخل vta اثرخاصی در %oae و یا %oat نداشت. این درحالی است که تزریق sch آنتاگونیست گیرنده دوپامینی d1 (دوز 0/5ug/rat) به درون vta باعث افزایش %oae, %oat شد که نشان دهنده اثر شبه اضطراب زدایی این دارو است. تزریق همزمان دوزهای مختلف آنتاگونیست ها به همراه دوز موثر نیکوتین (1ug/rat) افزایش دهنده %oat و %oae بود ولی اثری بر فعالیت حرکتی نداشت. نتایج می تواند نشان دهنده دخالت گیرنده های d1 و d2 ناحیه ی تگمنتوم شکمی در بیان اضطراب و تاثیر این گیرنده ها در اثرات شبه اضطرابی ناشی از تزریق نیکوتین در آمیگدال مرکزی در دستگاه epm باشد. در بررسی بافتی که از طریق رنگ آمیزی h&e در برش عرضی از آمیگدال در نمونه ی تیمار شده با نیکوتین انجام گرفت، تفاوت قابل ملاحظه ای از نظر تعداد سلول ها بین گروه کنترل که سالین دریافت نموده بودند و گروه تیمار شده با نیکوتین مشاهده نشد.