بررسی اثر تجویز کورکومین در مدل تجربی هیپرآلژزی دیابتی در موش صحرایی

مقدمه و هدف: هیپرآلژزی یکی از علایم بالینی مشخص در بیماران مبتلا به دیابت است که سبک زندگی آن ها را تحت تأثیر قرار می دهد. مطالعه حاضر، با هدف ارزیابی اثر محافظت کننده عصبی تجویز مزمن کورکومین در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین، با استفاده از تست فرمالین، غوطه وری دم در آب داغ، تست درد مکانیکی، لیپید پراکسیداسیون و استرس اکسیداتیو، طراحی شد. مواد و روش ها: این مطالعه بر روی ?? موش صحرایی نر که به گروه های کنترل، کنترل تحت تیمار با کورکومین، دیابتی، دیابتی تحت تیمار با کورکومین تقسیم شدند، انجام شد. گروه های درمان، کورکومین با دوز ?? میلی گرم بر کیلوگرم به مدت ? هفته دریافت کردند. در پایان، هیپرآلژزی با استفاده از تست های استاندارد ارزیابی شد. درضمن، سطح سرمی mda و tnf نیز اندازه گیری شد. یافته ها: درمان موش های دیابتی با کورکومین، در مقایسه با گروه دیابتی، به طور مشخصی امتیاز درد را در فاز مزمن تست فرمالین کاهش داد (p<0/05)، تأخیر در بیرون کشیدن دم را افزایش داد (p<0/05) و آستانه درد مکانیکی را افزایش داد (p<0/05). همچنین درمان با کورکومین، سطح سرمی mda (p<0/05) و tnf (p<0/05) را کاهش داد. نتیجه گیری: تجویز مزمن کورکومین، اثرات ضددردی دارد که تا حدی از طریق تضعیف لیپید پراکسیداسیون و فرآیندهای ضدالتهابی است واژه های کلیدی: کورکومین، دیابت شیرین، تست فرمالین، تست غوطه وری دم در آب داغ، تست درد مکانیکی، لیپید پراکسیداسیون، التهاب.