بهینه سازی کاربری اراضی با استفاده از برنامه ریزی خطی و مقایسه آن با مدل حرفی در منطقه مطالعاتی راهکان استان فارس

مدیریت نا مناسب کاربری اراضی را تحت تاثیر قرار داده است. شرایطاکولوژیکی واقتصادی- اجتماعی و مشکلات مدیریتی خاص جنگل های زاگرس ایجاب می کند هر چه بیشتر در این مناطق به توسعه روش های مناسب آمایش سرزمین بعنوان پیش نیاز طرح های مدیریت جنگل پرداخته شود. بهینه سازی کاربری زمین یک ابزار مناسب برای توسعه پایدار و کاهش اتلاف منابع می باشد. این تحقیق در حوزه آبخیز جنگلی دهستان راهکان به مساحت 108893 هکتار در استان فارس به منظور تعیین مناسب ترین ترکیب کاربری اراضی شامل جنگل، مرتع، باغداری، کشاورزی آبی و کشاورزی دیم صورت گرفت. در این تحقیق کاربری های زمین به کمک سامانه های اطلاعات جغرافیائی و تکنیک های مناسب بهینه سازی تعیین گردیدنتایج مدل برنامه ریزی خطی نشان داد بیش ترین سطح به ترتیب به کاربری مرتع، کشاورزی دیم و باغداری باید اختصاص داده شود و کاربری های جنگل و کشاورزی آبی از منطقه حذف شوند. برای تهیه نقشه الگوی بهینه تخصیص زمین از سامانه اطلاعات جغرافیائی استفاده شد و سپس با نقشه الگوی فعلی کاربری زمین مقایسه گردید. مقایسه نتایج تحقیق حاضر با مقادیر فعلی، نشان از افزایش 56/112 درصد سوددهی و 1 درصد کاهش فرسایش در منطقه است