در جستجوی خویشتن در شعر سوپرویل

از آنجا که اعتقاد داریم بینش شاعر مذکور، بینشی مبتنی بر پدیدار شناختی می باشد لذا تعریف سوژه صرفا با برون شدگی او از خود و رفتن بسوی پدیده ها میسر می باشد به عبارت دیگر در بینش دکارتی سوژه بی آنکه در جهان خود مستغرق شود و با عطف به جهان بیرونی بر خود آگاه می شود . آنچه که در این رساله بدان پرداخته می شود بررسی تاملات ونکته سنجی موجود در شعر سوپرویل می باشد و اینکه چگونه در دنیای درونی اش به کاوش می پردازد تا خود را پیدا کند. در این راستا شاعر از مقوله پدیدار شناختی بهره می جوید و جهان ژرف و بی کران درونی خویش را چنان اقیانوسی می پندارد که گذشته و خاطرات را در خود فرو برده است، اقیانوسی که از نیست کردن خاطرات هستی یافته ولی این نیستی تداوم ندارد زیرا تصاویری از گذشته همچون غریقی نجات یافته در آن رخ می نماید. دراین مقام سعی می شود تا از مفاهیمی مثل کنکاش درونی ، اقیانوس ، خاطره و حافظه رمز گشایی شود و نقش و تاثیر زمان و مکان در ابعادی وسیع ارزیابی شود. با بیان فلسفه حضور وغیاب و رابطه انسان با دنیای اشیا و پیرامون خود،اساس بد بینی و نیستی گرایی به چالش کشیده می شود.نهایتا به این مهم دست می یابیم که اندیشه سوپرویل درباره جهان و انسان پایانی خوش دارد،چرا که شاعر موفق می شود از ژرفای اقیانوس بیکران یادهای فراموش شده خود، خاطرات گذشته اش را بازیابد