بررسی اثر تعدیلگری رشد مسیر شغلی بر رابطه بین تعلق خاطر شغلی و منابع و تقاضاهای شغل(مطالعه موردی: معاونت برنامه ریزی و توسعه شهرداری مشهد)

سرمایه انسانی از سایر سرمایه های سازمان اهمیت بیشتری دارد و شهرداری های ایران در سالهای اخیر اهمیت پرداختن به مباحث منابع انسانی را درک نموده اند و از کارمندان خود انتظار دارند علاقمند به انجام وظایف بوده و نسبت به شغل خود تعلق خاطر داشته باشند. در این پژوهش با مرور تحلیلی تعلق خاطر شغلی متغیرهای منابع و تقاضاهای شغلی به عنوان پیش نیازهای آن معرفی شدند. همچنین با استفاده از ادبیات توسعه منابع انسانی، متغیر رشد مسیر شغلی به عنوان متغیری که می تواند بر رابطه بین منابع و تقاضاهای شغلی با تعلق خاطر شغلی تاثیر گذار باشد شناسایی و بگونه ای تئوریک اثر تعدیلگری آن بررسی شد و به این ترتیب مدل توسعه یافته پژوهش شکل گرفت. ماهیت پژوهش توسعه ای، کاربردی و پیمایشی است. داده های پژوهش با استفاده از پرسشنامه از میان 80 نفر از کارمندان معاونت برنامه ریزی و توسعه شهرداری مشهد گردآوری شدند و با استفاده از فنون توصیفی و استنباطی با استفاده از نرم افزارهای spss و smartpls تحلیل شدند. نتایج حاصل از مدل یابی معادلات ساختاری نشان داد مدل پژوهش شاخص برازندگی مناسبی دارد. همچنین حدود 53 درصد تغییرات متغیر تعلق خاطر شغلی تحت تاثیر متغیرهای منابع شغلی، تقاضاهای شغلی و رشد مسیر شغلی است. نتایج آزمون فرضیات نشان داد وضعیت متغیرهای رشد مسیر شغلی، منابع شغلی، تقاضاهای چالشی و تعلق خاطر شغلی بالاتر از سطح متوسط و متغیر تقاضاهای بازدارنده شغلی در سطح متوسط است. در خصوص روابط بین متغیرها منابع شغلی و تقاضاهای چالشی تاثیر مثبت و تقاضاهای بازدارنده تاثیر منفی بر تعلق خاطر شغلی دارند. رشد مسیر شغلی رابطه بین منابع شغلی و تقاضاهای بازدارنده با تعلق خاطر شغلی را تعدیلگری می کند اما بر رابطه تقاضاهای چالشی و تعلق خاطر شغلی تاثیری ندارد.