محاسبه دز خون در بیماران درمان شده با 131 i- با استفاده از روش های mird تصویربرداری و نمونه برداری از خون

دزیمتری تابش داخلی رادیوداروها، از جنبه‎های مهم در پزشکی هسته ای برای سنجش میزان خطر در برابر کاربردهای مفید است. درمان با رادیوید یک روش موثر و ایمن در درمان بیماران با سرطان های مختلف تیروئید (dtc) بعد از جراحی غده تیروئید محسوب می شود. هدف از این مطالعه توصیف روشی جهت تخمین دز جذب شده به خون و اکتیویته تجویزی با استفاده روش های دزیمتری تابش داخلی پزشکی mird می باشد. روش کار: این مطالعه 26 بیمار dtc بطور تصادفی با اکتیویته های تجویزی متفاوت 7/3، 62/4، 55/5 و 4/7 گیگابکرل بعد از جراحی تیروئید که به منظور ید درمانی بستری شده بودند، انجام شده است. دزیمتری خون در بیماران تحت درمان با استفاده از شمارش کل بدن، با یک دوربین گاما دو سر و اندازه گیری اکتیویته نمونه های خون با دز کالیبراتور انجام شده است. دز جذب شده به خون در زمان های 2، 6، 12، 24، 48 و 96 ساعت بعد از مصرف ید اندازه گیری شده است. نتایج: نتایج دز اندازه گیری شده بر اساس شمارش های کل بدن و اکتیویته نمونه های خون 96 ساعت بعد از مصرف اکتیویته های 7/3، 62/4 و 55/5 گیگابکرل از رادیوید به ترتیب 20/0 ± 67/0، 18/0 ± 65/0 و 51/0± 79/0 تخمین زده شده است. افزایش اکتیویته رادیوید از 7/3 به 55/5 گیگابکرل بطور قابل توجهی دز خون را افزایش داده است، در حالیکه اختلاف قابل توجهی در دز خون بین اکتیویته های تجویزی 7/3 و 62/4 گیگابکرل وجود نداشت. نتیجه گیری: دز جذب شده به خون بطور قابل توجهی به اندازه بیمار و عملکرد کلیوی بیمار وابسته است، بطوریکه دز جذب شده به خون بر واحد اکتیویته تجویزی می تواند برای هر بیمار با فاکتور بیش از 5 متفاوت باشد. با تخمین دز جذبی به خون، ارزیابی ماکزیمم اکتیویته درمانی قابل تحمل امکان پذیر می گردد و همچنین طراحی پروتکلی برای پزشکان، جهت تجویز مناسب و موثر اکتیویته های درمانی در مراحل درمان را ممکن می سازد. نهایتا رابطه معناداری (correlation) بین میزان دز جذب شده به خون و اکتیویته نمونه های خون و شمارش های کل بدن، 30 – 96 ساعت بعد از مصرف ید وجود داشته است.