اثر ماده موثره گیاه شنبلیله (تریگونلین) بر تغییرات رفتاری وبافتی در موش های صحرایی نیمه پارکینسونی

پارکینسون یک بیماری شایع نورودژنراتیو می باشد که با مرور زمان علائم آن بد¬تر می شود. در حال حاضر درمان بیماری پارکینسون بر اساس درمان علامتی می¬باشد وباعث توقف پیشرفت بیماری نمی¬شود. با توجه به اثرات نوروپروتکتیو و آنتی اکسیدان تریگونلین بر روی اعصاب، این مطالعه با هدف بررسی و اندازه¬گیری اثرات محافظت کنندگی تریگونلین بر روی مدل تجربی بیماری پارکینسون طراحی شده است. در این تحقیق از تزریق یک طرفه داخل استریاتال دوز پائین6- هیدروکسی دوپامینجهت القای بیماری پارکینسون در موش صحرایی استفاده شد. موش های بیمار شده بوسیله تزریق یک طرفه داخل استریاتال دوز پائین 6- هیدروکسی دوپامین، باتزریق داخل صفاقی تریگونلین به میزان 100 میلی گرم به ازاء هر کیلوگرم وزن بدن مورد درمان قرار گرفتند. حیوانات یک هفته قبل از شروع آزمایش و در پایان هفته دوم بعد از جراحی مورد آزمایش رفتاری قرار گرفتند. در پایان مطالعه مغز حیوانات جدا شده و جهت بررسی بافتی آماده شد. در موش های آسیب دیده باتزریق یک طرفه داخل استریاتال دوز پائین 6- هیدروکسی دوپامین رفتار های چرخشی بارز و کاهش بارز تعداد نورون های رنگ آمیزی شده با نیسل در قسمت متراکم جسم سیاه سمت چپ مشاهده شد. نتایج مطالعه نشان می دهد درمان با تریگونلین قبل از ایجاد ضایعه می تواند اثرات نوروپروتکتیو و آنتی آپوپتوتیک در مقابل 6- هیدروکسی دوپامین داشته باشد و می تواند به عنوان درمان در مراحل اولیه بیماری پارکینسون استفاده شود.