مقایسه شاخص مقاومت به انسولین، سطوح hba1c و اسیداوریک در زنان فعال، نیمه فعال و غیرفعال بزرگسال مبتلا به سندرم متابولیک

زمینه و هدف: عموماً یائسگی با بروز عوارض سندروم متابولیک همراه است که یکی از راه های مقابله با آن افزایش سطح فعالیت های بدنی منظم است. در این پژوهش، شاخص مقاومت به انسولین (homa-ir)، هموگلوبین گلیکوزیله (hba1c) و اسیداوریک زنان یائسه مبتلا به سندروم متابولیک در سطوح مختلف فعالیت بدنی مورد ارزیابی قرار گرفته است. روش: در این مطالعه تعداد 30 زن یائسه مبتلا به سندروم متابولیک (بر مبنای معیارهای who) ساکن شهر رشت شرکت کردند. سطح فعالیت با پرسشنامه بین المللی ارزیابی فعالیت بدنی (ipaq) اندازه گیری و بر اساس آن، آزمودنی ها به 3 گروه مساوی تقسیم شدند. گروه فعال: فعالیت بدنی به میزان حداقل 3 روز یا بیشتر از 2 ساعت در هفته و مقدار met بالاتر از 3000 در هفته؛ گروه نیمه فعال: فعالیت بدنی به میزان کمتر از 3 روز و مقدار met 3000-600 در هفته؛ گروه غیرفعال: فعالیت بدنی به میزان met کمتر از 600 در هفته. متغیرهای مقاومت به انسولین، هموگلوبین گلیکوزیله (hba1c)، ترکیب بدن و اسیداوریک بین آزمودنی های سه گروه مورد مقایسه قرار گرفتند. یافته ها: اندازه شاخص مقاومت به انسولین (homa-ir ) در افراد فعال ) 1/02±2/02) و نیمه فعال (1/65±50/2) نسبت به افراد غیرفعال (3/24±4/88) به طور معنی داری پایین تر بود (0/05>p)، سطوح هموگلوبین گلیکوزیله (hba1c) در افراد فعال (2/00±9/85) نسبت به گروه نیمه فعال (2/76±7/65) و غیرفعال (1/69±7/65) به طور معنی داری پایین تر بود (0/05>p) و سطوح اسید اوریک در افراد فعال (1/09±4/70) و نیمه فعال (1/04±4/17) و غیر فعال (1/56±4/89) بود، بنابراین در میانگین سه گروه تفاوت معنی¬داری مشاهده نشد. همچنین با توجه به مقادیر میانگین نسبت دور کمر به لگن در افراد فعال(0/71±85/50*)، نیمه فعال (0/23±86/81) و غیر فعال(0/67±88/30)، شاخص توده بدن در افراد فعال (3/14±32/90)، نیمه فعال (5/74±34/50) و غیر فعال(4/12±34/25)، فشار خون دیاستولیک در افراد فعال(0/52±9/40)، نیمه فعال (0/52±9/40) و غیر فعال(0/82±9/70) و سطح گلوکز خون در افراد فعال(24/53±105/90)، نیمه فعال (38/35±150/70) و غیر فعال(28/11±166/20) مشاهده شد که به طور معنی داری میانگین مقادیر در گروه فعال نسبت به غیرفعال پایین تر بود (0/05>p). نتیجه گیری: یافته ها نشان می دهد با افزایش سطح فعالیت بدنی در زنان یائسه ، عوامل خطرزای سندرم متابولیک کاهش می یابد. بنابراین انتخاب سبک زندگی فعال به ویژه برای زنان یائسه از اهمیت بسیاری برخوردار است.