مقایسه هوش اخلاقی، فرهنگی و معنوی در زوجین سازگار و ناسازگار به منظور طراحی الگویی مبتنی بر ابعاد هوش وارزیابی اثربخشی آن بر افزایش سازگاری زناشویی

پژوهش حاضر به بررسی مقایسه ای ابعاد هوش فرهنگی، اخلاقی و معنوی در زوجین سازگار و ناسازگار به منظور طراحی و ارزیابی اثربخشی بسته آموزشی مبتنی ابعاد هوش می پردازد.پژوهش در دو بخش انجام شد. جامعه آماری بخش نخست شامل کلیه زوجین سازگار و ناسازگار کرمانشاه، شهرستان اسلام آباد غرب (زوجین سنین مختلف20تا 50 ساله) بود. بدین صورت با استفاده از روش نمونه گیری گلوله برفی از هر زوج نشانی یک زوج را که تقریباً مانند خودشان بودند(به لحاظ تحصیلی، طول مدت ازدواج و ... و به زوج سازگار معروف باشند گرفته شد(تعداد 60 زوج سازگار). بخش دوم نمونه پژوهش شامل تعداد 20 زوج ناسازگار (از جامعه فوق یعنی جامعه زوجین مراجعه کننده به دادگاه خانواده و مراکز مشاوره)است. در بخش مداخله پژوهش (دوم) از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه استفاده شد. در این بخش40 نفر(از هر دو گروه مردان و زنان) از جامعه مورد مطالعه را که در پرسشنامه سازگاری زناشویی نیز نمره بالاتری کسب کرده بودند به شیوه هدفمند و در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در چهار گروه 10 نفره آزمایشی و گواه زنان و مردان به صورت جداگانه گمارده شدند. برای دو گروه آزمایش(زنان و مردان ناسازگار) 10 جلسه درمان هوش محور(الگویی که براساس مقایسه در بخش نخست پژوهش و مطالعه مبانی نظری به صورت الگوی ترکیبی تدوین شد) به صورت جداگانه برگزار شد. در طی این مدت به دو گروه گواه زنان و مردان آموزشی داده نشد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه هوش فرهنگی(آنگ و همکاران،2004)، مقیاس سازگاری زناشویی دو طرفه اسپانیر(1976)، پرسشنامه هوش معنوی یکپارچه (isis) آمرام و درایر(2007) و پرسشنامه ی هوش اخلاقی(mci) لنیک و کیل (2005) بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیره و همچنین تحلیل کواریانس چند متغیر انجام شد. تحلیل داده ها در بخش دیگر نشان داد بین گروه های زنان سازگار و ناسازگار از نظر هوش معنوی، اخلاقی و فرهنگی تفاوت معنی داری وجود دارد. همچنین بین دو گروه مردان سازگار و ناسازگار از نظر ابعاد هوشی فوق تفاوت معنی دار بود. در بخش مداخله نتایج حاکی از اثربخشی آموزش ابعاد هوشی فوق بر سازگاری زناشویی و مولفه های آن(رضامندی دو نفره ،توافق دو نفره، همبستگی دو نفره، و ابراز محبت و عواطف در روابط دو نفره) در گروه آزمایش زنان بود. در بخش مردان نیز این آموزش موجب افزایش مولفه های میزان رضامندی، توافق، همبستگی و ابراز محبت دو نفره در مردان گروه آزمایش شده است، اما بین دو گروه از نظر خرده مقیاس های توافق و همبستگی دو نفره تفاوت معنی داری وجود ندارد.