بررسی تاثیر روایت درمانی بر میزان امید به زندگی و cd4 افراد مبتلا به عفونت اچ آی وی

پژوهش حاضر به منظور بررسی تأثیر روایت درمانی بر میزان امید به زندگی و cd? افراد مبتلا به عفونت اچ آی وی انجام شده است. روش این پژوهش شبه آزمایشی از نوع طرح یک گروهی با پیش آزمون- پس آزمون می باشد و روش نمونه گیری به صورت غیرتصادفی در دسترس است. بر اساس این روش 14 نفر زن و مرد مبتلا به عفونت اچ آی وی با حداقل 18 سال سن که به باشگاه یاران مثبت مراجعه کرده و هنوز وارد مرحله ی فعال ایدز نشده و میزان cd? آن ها کم تر از 350 نبوده باشد، انتخاب شدند. ابزار این پژوهش پرسشنامه ی امید به زندگی اشنایدر می باشد که در مرحله ی پیش آزمون و پس-آزمون مورد استفاده قرار گرفته و جلسات درمان بر اساس شیوه روایت درمانی، توسط پژوهش گر تدوین گردید و در 8 جلسه ی 90 دقیقه ای بر روی گروه آزمایش اجرا شد. میزان cd? این افراد نیز در مرحله ی پیش آزمون و پس آزمون مورد آزمایش قرار گرفت. داده های به دست آمده با روش آماری t وابسته مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و نتایج آماری نشان داد که روایت درمانی بر میزان امید به زندگی افراد مبتلا به عفونت اچ آی وی تأثیر دارد (p??/??). هم-چنین نتایج نشان داد روایت درمانی بر میزان cd? افراد مبتلا به عفونت اچ آی وی تأثیری ندارد (p??/??). کلیدواژه ها: روایت درمانی- امید به زندگی- cd?. نتایج پژوهش حاضر به صورت کلی نشان داد که با استفاده از رویکرد روایت درمانی می توان بر میزان امید به زندگی افراد مبتلا به عفونت اچ آی وی افزود. در این رویکرد با استفاده از زبان برون سازی مراجع تشویق به صحبت کردن در مورد خودش برای به اشتراک گذاشتن داستان زندگی اش می شود و هم-چنین این بینش دست می یابد که مشکلش جدا از اوست. جداسازی افراد از مشکلات یک عمل برای افزایش کنترل و عاملیت شخصی است. پس از آن با استفاده از ساختارشکنی، درمان گر سوالاتی را از مراجع می پرسد که نه تنها تاریخچه ی مشکل را برای خود و مراجع قابل فهم می سازد بلکه تأثیر عقاید، آداب و رسوم و ارزش های فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و خانوادگی و غیره را مورد بررسی قرار می دهد. این عمل باعث می شود تا مراجع درستی این ارزش ها و عقاید را مورد آزمون قرار دهد و معانی از قبل آماده شده در ذهن خود را ساختارشکنی کرده و دوباره آن ها را می سازد. پس از آن مراجع تشویق می شود که با استفاده از توانایی-هایی که داشته است و توانمندی هایی که در جلسات درمان کسب کرده موضعی را در مقابل مشکلش (بیماری) اتخاذ کند. با تقویت شدن عاملیت شخصی، جداسازی فرد از مشکلش، برجسته سازی پیامدهای منحصربه فرد، ساختارشکنی عقاید و معانی از قبل موجود مراجع آمادگی این را دارد تا فضایی برای بازنویسی روایت خود از زندگی خود را فراهم نماید. مراجع تلاش می کند روایتی برای زندگی خودش بازنویسی کند که در آن روایت وی مغلوب مشکلش (بیماری) نیست و توان این را دارد که بیماری را مغلوب خود سازد که همه ی این تلاش ها نتیجه ی افزایش امید به زندگی فرد بیمار است. احساس امید، احساس شایستگی است. امید زیادکننده ی قدرت تطابق و نشانه ی سلامت روان است. امید یعنی داشتن برنامه برای زندگی، یعنی زندگی واقعی همراه با هدف و مقصود یعنی احساس داشتن و ممکن بودن هرچیز غیرممکن.