بررسی و مقایسه میزان رضایت از زندگی افراد معلول جسمی و حرکتی شهرستان بردسکن قبل و بعد از جلسه رابطه درمانی

معلول به تمامی افرادی که به دلیل فقدان یکی از ملزومات زندگی متعارف اجتماعی به گونه متفاوت از زندگی سایرین باشد گفته می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رابطه درمانی در رضایت از زندگی افراد معلول انجام شده است. طرح پژوهش حاضر شبه آزمایشی، از نوع پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه کنترل و دوره پیگیری می باشد. نمونه آماری شامل 15 نفر می باشند که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب گردیدند و به طور تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند و به وسیله ی پرسشنامه امیدواری میلر و رضایت از زندگی دینر مورد پیش آزمون قرار گرفتند، سپس گروه آزمایش به مدت 11 جلسه تحت درمان با فنون رابطه درمانی قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ گونه درمانی دریافت نکردند، در پایان اطلاعات از هر دوگروه مجدداً گردآوری و یک ماه پس ازمداخله نیز آزمون پیگیری انجام شد. داده ها با نرم افزارspss نسخه 16و روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته های پژوهش نشان داد که بین دو گروه آزمایش و کنترل پس از اجرای رابطه درمانی تفاوت معناداری وجود دارد)001/0>.(pبه عبارتی میانگین امیدواری و رضایت اززندگی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل در اثر مداخله رابطه درمانی افزایش یافت و همچنین اثر مداخله در فاصله یک ماه پیگیری نیز پایداربوده است. نتایج حاکی از آن است که رایطه درمانی برامیدواری و رضایت از زندگی افراد معلول اثرگذار می باشد.