عوامل اجتماعی مرتبط با طلاق در دوران عقد با تاکید بر تجربه زیسته زنان در شهر اراک

روند فزاینده ی نرخ طلاق و پیامدهای آسیب زای آن یک مساله ی پرخطر اجتماعی به شمار می آید.مطالعات پژوهشی بسیاری در این مورد صورت گرفته است.اما افزایش طلاق در دوران عقد،که طی آن بر اساس عرف زوج ها زندگی مشترک را تجربه نکرده اند،پدیده ای جدید است که در باره ی آن با کمبود تحقیقات روبرو هستیم ،و این کاستی در جامعه ی ما به واسطه ی ویژگیهای دینی جامعه بیشتراحساس می شود در نتیجه ، نظریه مرتبط با علل آن که امکان آزمودن فرضیه را فراهم نماید تولید نشده است.از این رو پژوهش حاضر می کوشد تا با رویکردی بومی و عمیق به دریافت فرضیه از تجربه زیسته زنان متقاضی طلاق در دوران عقد دست یابد. الگوی روش شناسانه ی این پژوهش مبتنی بر روش شناسی نظریه بازکاوی "ground theory" است.رویکرد روشی برگرفته ازالگوی روشی نظریه بازکاوی (گراندد تئوری) است. جامعه مورد مطالعه مشتمل بر تعداد 30 نفر از زنان مطلقه در دوران عقد در شهرستان اراک است که از طریق اشباع نظری، حجم آن تعیین شده و مورد مصاحبه نیمه استاندارد و عمیق قرار گرقته اند. یافته ها بیانگر آن است که در تجربه زیسته نمونه مورد بررسی، به ترتیب اهمیت تاثیر گذاری، متغیرهای مستقل سرکوب هویت انسانی زوجه، دیدگاه خوشبینانه نسبت به انجام طلاق، پیوند ضعیف در شبکه خانوادگی زوج، الگوی ازدواج سنتی نسبت به نوع مذهبی و مدرن آن، ساختار ازدواج ناهمسان نسبت به نوع همسان ، راهبردهای فردی زوجه نسبت به نوع جمعی آن و دوگانگی نظر و عمل زوج ، در وقوع طلاق دوران عقد تاثیر داشته است.