بررسی آنژیوژنزیس در انواع با یا بدون دیسپلازی اپیتلیالی ضایعات لیکن پلان دهانی با استفاده از مارکرهای vegf و cd34 به روش ایمونوهیستوشیمی

مقدمه: لیکن پلان یک بیماری اتوایمیون مزمن التهابی با اتیولوژی نامشخص می باشد. آنژیوژنزیز فرایندی است که منجر به تشکیل عروق خونی جدید از ساختمانهای عروقی از قبل موجود می شود. نقش آنژیوژنزیز، در یک سری از حالات فیزیولوژیک یا پاتولوژیک حفره دهان شامل بیماریهای التهابی مزمن، ترمیم بافتی، تومور و متاستاز بسیار با اهمیت می باشد. هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی فعالیت آنژیوژنتیک در ضایعات رتیکولار، اروزیو و همراه با تغییرات دیسپلازی لیکن پلان دهانی جهت توجیه رفتار بالینی و تعیین پیش آگهی آنها به روش ایمونوهیستوشیمی با نشانگر های vegf و cd34 است. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، از نمونه های مربوط به 40 بیمار و 7 نفر فرد سالم به عنوان گروه کنترل استفاده گردید. آنالیزهای ایمونوهیستوشیمیایی با استفاده از ماکر های cd34 و vegf انجام گردید. یافته ها: مقایسه آماری در بین گروههای مختلف نشان داد که یک ارتباط معناداری در میانگین تعداد رگ های خونی شمارش شده برای هر دو مارکر cd34 و vegf وجود دارد. همچنین اختلاف معناداری بین گروه شاهد و بیماران آتروفیک بدون دیسپلازی برای مارکر vegf و بین گروه شاهد و بیماران آتروفیک با دیسپلازی خفیف و بیماران آتروفیک بدون دیسپلازی برای مارکر cd34 وجود دارد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه ما نشان داد که میانگین شمارش رگی در بیماران لیکن پلان بطور معناداری از گروه کنترل بیشتر بود.