اثر متقابل دی اکسید تیتانیوم و هیدروکسید منیزیم بر ویژگی های هوازدگی و دوام آتش چندسازه ساخته شده از پلی وینیل کلراید (pvc) و آرد چوب

در این پژوهش اثر دو نوع افزودنی هیدروکسید منیزیوم، دی اکسید تیتانیوم و ترکیب آنها بر ویژگی های هوازدگی طبیعی و دوام آتش چند سازه چوب پلاستیک ساخته شده از آرد چوب و پلی وینیل کلراید مورد ارزیابی قرار گرفتند. نمونه های چوب پلاستیک ساخته شده در دو شهر نور و اصفهان به مدت 270روز در برابر پرتوهای خورشید و در معرض شرایط هوازدگی طبیعی قرار گرفتند. نمونه های چوب پلاستیک در دوره های زمانی معین هوازدگی برای سنجش مقاومت-های مکانیکی و رنگ سنجی مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای تعیین تغییرات احتمالی ایجاد شده ناشی از هوازدگی طبیعی، سطح نمونه ها با استفاده از میکروسکوپ مورد مشاهده قرار گرفتند. هم چنین تغییرات رنگ، زاویه تماس، مقاومت خمشی، مقاومت به ضربه نمونه ها بر اثر هوازدگی طبیعی تعیین شدند. برای بررسی تغییر در ساختار شیمیایی آنها نیز طیف سنجی ftir صورت گرفت. برای بررسی دوام آتش، چند سازه های ساخته شده نیز بر اساس استاندارد iso 11925-3 مورد ارزیابی قرار گرفتند. در این نمونه ها مدت زمان دوام شعله و مدت زمان افروختگی اندازه گیری شدند. هم چنین میزان سطح زغالی شده نیز تعیین شد. نتایج نشان دادند که وجود افزودنی ها از شدت تغییر رنگ نمونه های چوب-پلاستیک بر اثر هوازدگی طبیعی می کاهد؛ در حالی که در نمونه های شاهد و فاقد افزودنی با گذشت زمان هوازدگی، تغییر رنگ در نمونه ها روی می دهد. در مقایسه با نمونه های شاهد، بر اثر افزودنی ها (به ویژه هیدروکسید منیزیوم) و با افزایش مدت زمان هوازدگی طبیعی از میزان افت زاویه تماس کاسته می شود. وجود افزودنی ها از افت مقاومت های مکانیکی در نمونه های چوب پلاستیک بر اثر هوازدگی جلوگیری می کند. این دوام در نمونه های دارای هیدروکسید منیزیوم بارزتر از دی اکسید تیتانیوم بود.آزمون شعله در نمونه ها نشان داد که هیچ یک از نمونه های ساخته شده دارای ویژگی آتش گیری نیستند. تعیین مدت زمان دوام شعله و دوام افروختگی نیز نشان داد که در نمونه های چوب پلاستیک شاهد و دارای افزودنی های مختلف، دارای هیچ شعله نمایان و یا افروختگی قابل اندازه گیری نبودند. این نکته نشان دهنده دوام زیاد چوب پلاستیک ساخته شده از پلی وینیل کلرید در برابر آتش بود. به طور کلی، اندازه گیری سطح زغالی شده نمونه ها، نشان دهنده افزایش سطح زغالی در نمونه های دارای هیدروکسید منیزیوم بود.