بررسی سیر تاریخی و جامعه شناسی نقدنویسی در سینمای ایران از سال 1357 تا1390؛ عنوان بخش عملی: مکالمه با تصویر

نقد،مکالمه¬ای سه طرفه بین فیلمساز و منتقد و مخاطب است.منتقد یا به صورت سنتی نقاط خوب و بد یک فیلم را از هم جدا می¬کند، و یا به شکل تحلیلی رازهای نهان فیلم را آشکار می-سازد.درنتیجه درک یا لذتی را که از یک فیلم برده است با مخاطب فیلم در میان می¬گذارد،و از سوی دیگر فیلمساز را متوجه ماهیت اثر و کاستی¬ها و ارزش¬هایش،از دید خود می¬کند.آیا منتقد می¬تواند با تاثیرگذاری بر فیلمساز و یا مخاطب کارش را به کمال برساند؟ پاره¬ای از مفسران و اغلب فیلمسازان در مقیاس سینمای ایران این تاثیر¬گذاری را انکار می¬کنند.اما به استناد تاریخ سینمای ایران، گاهی برخی از منتقدان در ترویج بعضی از جریان¬های سینمایی بی تاثیر نبوده¬اند.کما اینکه تحولات سینمای ایران در واپسین سال¬های دهه¬ی 1340،و ظهور سینمای موج نو و فیلمسازان نواندیش تا حدودی مرهون حمایت منتقدان ایرانی بوده است.سینمای ایران و به تبع آن نقدهای سینمایی نیز از تاریخ تحولات اجتماعی ایران و مکاتب فلسفی و سیاسی و هنری نیز بسیار تاثیر گرفته است.متاسفانه درزمینه¬ی بررسی تاریخی نقدنویسی و جامعه¬شناسی نقدو تاثیرپذیری منتقدان از تحولات فرهنگی و اجتماعی ایران، پژوهش جامعی در ادبیات سینمایی ایران صورت نگرفته است.این تحقیق که شامل بررسی تاریخی نقدنویسی و انواع نقد در سال¬های بعد از انقلاب تا پایان دهه 1380 و تاثیر تحولات اجتماعی بر ادبیات سینمایی ایران است،می¬تواند مقدمه¬ای بر پژوهش-های جامع بعدی باشد.