اثر بخشی روان درمانگری بین فردی به شیوه گروهی بر کاهش علائم افسردگی، بهبود کیفیت زندگی و افزایش رضایت زناشوئی زنان مبتلا به اختلال افسردگی پس از زایمان

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی روان درمان گری بین فردی به شیوه گروهی بر کاهش علائم افسردگی،بهبود کیفیت زندگی،افزایش رضایت زناشوئی زنان مبتلا به اختلال افسردگی پس از زایمان بود.روش پژوهش حاضرنیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود . جامعه پژوهش را کلیه زنان با افسردگی پس از زایمان که به پزشکان زنان و زایمان در فصل زمستان مراجعه کرده اند تشکیل داد که تعداد 24 نفر از زنان با افسردگی پس از زایمان با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به شکل تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند . ( هر گروه 12 نفر ) که از این تعداد در نهایت 17 نفر(9نفر گروه آزمایش و 8 نفر کنترل)با توجه به معیارهای تحقیق به عنوان نمونه وارد تحقیق شدند.ابزارهای پژوهش عبارت بود از مقیاس افسردگی بک، مقیاس افسردگی پس از زایمان ادینبورگ ، پرسشنامه کیفیت زندگی و مقیاس رضایت زناشویی انریچ. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها درسطح آمار توصیفی از شاخص های مرکزی وپراکندگی ودر سطح آمار استنباطی از روش تحلیل کواریانس تک متغیره استفاده شد.نتایج نشان داد که روان درمان گری بین فردی به شیوه گروهی بر کاهش علائم افسردگی،بهبود کیفیت زندگی و افزایش رضایت زناشوئی زنان مبتلا به اختلال افسردگی پس از زایمان تاثیر دارد.روان درمان گری بین فردی می تواند به عنوان یک روش درمانی موثر برای بهبود مهارتهای ارتباطی ،افزایش سازگاری بین فردی ، کیفیت زندگی و رضایت زناشویی زنانی که به علت زایمان دچار تغییر نقش شده اند به کار رود . کلید واژه ها: روان درمان گری بین فردی,کیفیت زندگی، رضایت زناشوئی و افسردگی پس از زایمان