بررسی اثر مهارکنندگی مشتقات پیرانو (2و3. دی) پیریمیدینی بر پایه کورکامین روی آنزیم آلفا گلوکوزیداز و مطالعه بر همکنش آنها با پروتئین بتا لاکتوگلوبولین

دیابت شیرین گروهی از اختلالات متابولیک در سوخت و ساز گلوکز است که به افزایش قند خون می انجامد. یکی از راه های درمانی این بیماری، کاهش قند خون پس از مصرف غذا به وسیله مهارکننده های آنزیم آلفا گلوکوزیداز است. در این پژوهش ترکیبات سنتزی پیرانو پیریمیدینی بر پایه کورکامین (l2-l5) به عنوان گروه جدیدی از داروهای ضد دیابتی با دخالت کورکامین، باربیتوریک اسید و آلدهید از طریق واکنش های چند جزئی سنتز شده است. همچنین اثر مهارکنندگی ترکیبات سنتزی بر پایه کورکامین بر روی آنزیم های آلفا گلوکوزیداز مخمری و موشی با استفاده از دستگاه الیزا ریدر مجهز به سیستم تنظیم دمایی مطالعه شد. ترکیبات سنتزی بر پایه کورکامین (l2-l5) شامل دو زیر ساختار ثابت، کورکامین و یک بخش باربیتوریک اسیدی و یک گروه متغیر آریل می باشند. فنیل، کلروفنیل، نیتروفنیل و ایندولیل از جمله بخش ها ی متغیر گروه آریل در ساختار ترکیبات سنتزی است. ترکیبات سنتزی فعالیت مهاری معقولی علیه آنزیم های آلفا گلوکوزیداز مخمری و موشی از خود نشان می دهند. همچنین مطالعه ی سازوکار مهاری نشان داد که این ترکیبات دارای مهار رقابتی یا مختلط بر علیه هر دو آنزیم آلفا گلوکوزیداز می باشند .علاوه بر این، ترکیبات سنتزی بر پایه کورکامین دارای اثر مهاری ضعیف تا متوسطی بر علیه آنزیم آلفا آمیلاز پانکراسی می باشند، همچنین این ترکیبات فعالیت آنتی اکسیدانی برجسته ای را نیز از خود نشان می دهند. به طور کلی کورکامین و مشتقات سنتزی آن (l2-l5) از طریق فعالیت آنتی اکسیدانی و اثر مهاری بر علیه آنزیم های آلفا گلوکوزیداز و آلفا آمیلاز پتانسیل بالایی جهت کنترل عوارض دیابت دارد. به نظر می رسد که پروتئین بتا لاکتوگلوبولین یک حامل دارویی مناسب جهت انتقال ایمن و حفاظت از داروهای حساس به ph اسیدی معده می باشد. مطالعه ی برهمکنش ترکیبات سنتزی (l2-l5) با پروتئین بتا لاکتوگلوبولین با استفاده از روش های اسپکتروسکوپی فلورسانس، مرئی -فرابنفش و داکینگ مولکولی صورت گرفت. نتایج مطالعات اسپکتروسکوپی و پارامتر های ترمودینامیکی نشان می دهد که برهمکنش این ترکیبات با پروتئین بتا لاکتوگلوبولین از نوع خودبخودی با اثر غالب آنتالپی می باشد. همچنین نتایج داکینگ مولکولی نشان می دهدکه جایگاه اصلی اتصال این ترکیبات حفره آبگریز موجود در ساختار پروتئین است. مطالعه بیشتر از طریق طراحی دارو بر روی این دسته از ترکیبات به کشف گروه جدیدی از داروهای ضد دیابتی در آینده منجر می گردد.