افزایش وضوح واحدهای زنجیری گفتار در ناشنوایان بزرگسال فارسی زبان با استفاده از روش تصریحی

هدف: کم بودن وضوح گفتار ناشنوایان، یکی از بارزترین و مهم ترین ویژگی های گفتار آن ها است. افزایش وضوح گفتار یکی از مهم ترین نتایج آموزش مطلوب است. هدف از انجام این پژوهش بررسی امکان افزایش وضوح واحدهای زنجیری گفتار ناشنوایان بزرگسال بدون تکیه بر حس شنوایی و با تکیه بر سایر حواس همچون حس لمس، بینایی و حس حرکت بود. این واحدهای زنجیری عبارتند از واج ها، هجاها، کلمات یک، دو و سه هجایی و جملات. روش: وضوح واج ها، هجاها، کلمات یک، دو و سه هجایی و جملات چهار فرد ناشنوای پیش زبانی بزرگسال قبل و بعد از درمان مورد بررسی قرار گرفت. قبل از درمان، گفته های ناشنوایان ضبط شد، سپس درمان ارائه شد و همان موارد مجددا ضبط شد. آنگاه، سه فرد شنوا که با گفتار ناشنوایان آشنایی چندانی نداشتند موارد ضبط شده را گوش کردند و بر اساس قضاوت های نوع اول، دوم و سوم مورد مقایسه قرار دادند. سپس داده ها استخراج شد و مورد بررسی قرار گرفت. در مورد واج ها، نمودارهای اسپکتروگرام قبل و بعد از درمان نیز رسم شد و مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: براساس قضاوت های سه فرد فارسی زبان، پس از درمان میزان وضوح گفته های تمام ناشنوایان به میزان های مختلفی افزایش یافته است. اثر بخشی درمان به گونه ای بوده است که بر اساس قضاوت نوع اول، در سطوح مختلف تقریبا بین 19 تا 90% افزایش وضوح داشته اند؛ و طبق قضاوت نوع دوم، تقریبا از 59 تا 100% انواع گفته های بعد از درمان واضح تر از قبل تشخیص داده شده اند. بر اساس قضاوت نوع سوم نیز درصد واضح تر بودن هر مورد در مقایسه با قبل یا بعد مشخص شده است. یافته های این پژوهش نشان داد که ممکن است اسپکتروگرم بتواند تغییرات ایجاد شده در اثر درمان را نشان دهد. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش مبنی بر امکان پذیر بودن افزایش وضوح گفتار بدون بازخورد شنیداری، با یافته های تنها پژوهش مشابه خارجی همخوانی دارد با این تفاوت که آن ها حرکت خاصی از زبان در مورد تولید یک واج از قبل آموخته شده را در ناشنوایان بعد از زبان آموزی بررسی کردند ولی این پژوهش امکان پذیر بودن یادگیری بیان کلامی بدون کمک شنوایی، در سطوح مختلف واج تا جمله در ناشنوایان پیش زبانی را اثبات کرد.