بررسی تنوع ژنتیکی میگو موزی (de man, 1888) fenneropenaeus merguiensis در خوریات لافت و سیریک با استفاده از توالی یابی ژن 16srrna میتوکندریایی

چکیده میگو موزی(de man,1888) fenneropenaeus merguiensis از مهم ترین گونه های میگو در خلیج فارس است که بیشترین میزان صید میگوی استان هرمزگان را به خود اختصاص می دهد. با توجه به اهمیت میگوی موزی در چرخه صید و صیادی، ساختار مولکولی و ژنتیکی جمعیت این گونه در خوریات لافت و سیریک برای اولین بار با استفاده از توالی یابی ژن میتوکندریایی 16srrna بررسی شد. استخراج dna با روش فنل-کلروفرم انجام شد و با بهینه سازی واکنش pcr جهت تکثیر ژن 16srrna، مناسب ترین دما برای اتصال آغازگر دمای 48 درجه سانتیگراد به دست آمد. نتایج توالی یابی ژن 16srrna در ده میگوی نمونه برداری شده که شامل 448 باز همردیف شده بود، یک جایگاه ژنی مونومورف و 447 جایگاه ژنی پلی مورف نشان داد. هیچ گونه چند شکلی اضافه و حذف مشاهده نشد. تعداد هفت هاپلوتیپ در دو منطقه شناسایی شد بدین صورت که سه هاپلوتیپ مربوط به نمونه های خور لافت و چهار هاپلوتیپ مربوط به نمونه های خور سیریک بودند. هیچ هاپلوتیپ مشترکی بین دو منطقه مورد مطالعه به دست نیامد و تمامی هاپلوتیپ ها منحصر به فرد بودند. میزان تنوع هاپلوتیپی در خور لافت به میزان164/0 ± 800/0 و در خور سیریک به میزان 161/0 ± 900/0 ثبت گردید. همچنین تنوع نوکلئوتیدی درون جمعیتی برای ژن مورد بررسی در خور لافت به میزان 360/0 ± 594/0 و در خور سیریک به میزان 386/0 ± 637/0 ثبت شد. میزان تنوع هاپلوتیپی و تنوع نوکلئوتیدی برای تمامی نمونه ها (بین جمعیتی) به ترتیب 004/0 ± 933/0 و 802/0 ± 672/0 محاسبه شد. میزان هتروزایگوسیتی مورد انتظار برای خور لافت 199/0 ± 594/0 و برای خور سیریک 196/0 ± 636/0 به دست آمد. مقدار شاخص f- statistic در سطح اطمینان 95% بین دو جمعیت 14/0 و معنی دار نبود. هرچند شاخص جدایی جمعیتی معنی دار نبود ولی با توجه به مقدار معنی داری، با درصد یقین بالا یکی بودن جمعیت ها را نمی توان بیان نمود. نتایج حاصل از رسم درخت تکاملی برای نمونه های دو منطقه لافت و سیریک شاخه های مجزایی از دو جمعیت را نشان نداد. میانگین مقدار آزمون تاجیما و fus fs بین مناطق، به ترتیب 61/2 و 33/10 محاسبه و هر دو شاخص معنی دار نبودند که نشان دهنده عدم بسط و گستردگی جمعیتی بین نمونه های دو منطقه می باشد. نتایج این تحقیق نشان داد که میگو موزی در خوریات لافت و سیریک از تنوع ژنتیکی داخل و بین جمعیتی بالایی برخوردار است و بایستی مدیریت شیلاتی مبنی بر حفظ تنوع ژنتیکی آن در این دو منطقه مد نظر قرار گیرد.