بررسی مقایسه ای اثربخشی دگزامتازون تزریقی و بودزوناید نبولایزر در درمان سندرم زجر تنفسی نوزادان

سندرم دیسترس تنفسی یکی از بیماری های تنفسی شایع نوزادان در کل دنیا می باشد که شیوع آن حدود 3 تا 7 درصد تولدهای زنده میباشد. در این مطالعه، مقایسه اثربخشی داروی دگزامتازون تزریقی و بودزوناید نبولایزر در نوزادان نارس مبتلا به سندرم زجر تنفسی بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان نجمیه پس از خارج سازی لوله تراشه در یک دوره کوتاه مدت درمانی انجام گرفته است. این مطالعه کارآزمایی بالینی، بر روی 60 نوزاد با سن حاملگی کمتر از 36 هفته و وزن تولد 700 تا 2500 گرم، حداقل سه روز تحت تهویه مکانیکی با لوله تراشه بوده اند و در 2 گروه 30 نفره با دگزامتازون تزریقی 3 ساعت قبل از جداسازی از لوله تراشه و بودزوناید استنشاقی از طریق جت نبولایزر پس از جداسازی از لوله تراشه در دوره زمانی 3 تا 5 روزه تحت درمان قرار گرفته¬اند. میزان اثر بخشی داروها بر اساس اندازه گیری تعداد تنفس، میزان اکسیژن اشباع خون شریانی، دیسترس و رتراکسیون و نیاز به لوله گذاری مجدد بر اساس گازهای خونی شریانی و وابستگی به اکسیژن بعد از جدا شدن از لوله تراشه می باشد. در طی مدت زمان بستری، نوزادان باید تحت اکسیژن رسانی بیش از 30% بوده و از نظر میزان مرگ ومیر، وابستگی به اکسیژن ، فشار خون، قند خون، پنومونی، سپسیس، پنوموتراکس و سایر عوارض درمانی ناشی از کورتیکواستروئیدها قبل و پس از درمان، مشکلات گوارشی حین درمان و نیاز به تهویه مکانیکی مورد بررسی قرار گرفتند. تعداد تنفس نوزادان در گروه دگزامتازون تفاوت معنی داری با گروه بودزوناید نداشت. فشار خون سیستول و دیاستول در دو گروه، قبل و بعد از تجویز دارو اختلاف معنی داری نداشتند. از نظر تعداد روزهای بستری، وابستگی به اکسیژن، نیاز به انتوباسیون مجدد، رترکشن و عوارض جانبی کوتاه مدت تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت. ولی اثر گذاری جداگانه دو داروی دگزامتازون و بودزوناید بر هر یک از پارامترهای کمی (تعداد تنفس، اکسیژن اشباع هموگلوبین خون شریانی، میزان وابستگی به اکسیژن پس از جدا شدن از لوله تراشه) و کیفی (رتراکسیون بین دنده ای و نیاز به لوله گذاری مجدد) در طول روند درمانی، قبل و بعد از تجویز دارو بصورت چشمگیر مشهود بود. یافته های این مطالعه نشان داد که بین تجویز کورتیکواستروئیدهای سیستمیک و استنشاقی در روند درمانی نوزادان دارای دیسترس تنفسی و وابسته به تهویه مکانیکی پس از جدا شدن از لوله تراشه تفاوتی وجود ندارد. با توجه به مطالعات صورت گرفته، از آنجاییکه دوز درمانی مورد استفاده در روش استنشاقی وسیستمیک کمترین دوز مورد استفاده میباشد و مدت زمان درمان با کورتیکواستروئیدها در یک بازه زمانی کوتاه مدت 3 تا 5 روزه بعد از جدا شدن از لوله تراشه صورت گرفته است میزان بروز عوارض جانبی بسیار ناچیز بوده و مدیریت در درمان دیسترس تنفسی به خوبی انجام شده است. اثر گذاری دو دارو خصوصا بودزوناید در پاسخ به درمان چشمگیر بود. با توجه به معیارهای پاسخ به درمان مناسب در نوزادان و عدم بروز عوارض جانبی کوتاه مدت، مصرف این دو به عنوان روتین توصیه میگردد.