بررسی عملکرد ژئوتکستایل دربرگرفته شده با ماسه در خاک رس

خاک مسلح رفتار برتر خود را از انتقال تنش از خاک به تسلیح کننده در سطح تماس، کسب می نماید. لذا یک اندرکنش مناسب در سطح تماس خاک با تسلیح کننده، سبب بروز چنین رفتاری خواهد بود. در خاک رس مسلح شده، مقاومت سطح تماس پایین بوده و درنتیجه گسیختگی در سطح تماس، قبل از رسیدن مقاومت تسلیح کننده به حد نهایی به وقوع می پیوندد. بنابراین، مقدار زیادی از مقاومت تسلیح کننده، در هنگام گسیختگی سطح تماس، مورد استفاده قرار نمی گیرد. در نتیجه، وقتی خاک رس برای سازه خاک مسلح استفاده شود، قرار دادن لایه های نازک مصالح دانه ای در اطراف تسلیح کننده، برای مقابله با تنش های برشی بالا در نزدیکی سطح تماس، سودمند است. این روش باعث بهبود عملکرد انتقال تنش به دلیل بهتر شدن ویژگی سطح تماس می گردد. این روش اجراء به عنوان تکنیک ساندویچی معرفی شده است. در این پژوهش، بهبود مقاومت ناشی از فراهم نمودن لایه های ماسه در اطراف ژئوتکستایل، در خاک رس مسلح ارزیابی شده است. رفتار رس مسلح با انجام آزمایشات سه محوری تحکیم نیافته زهکشی نشده، تحت شرایط بارگذاری استاتیکی مورد بررسی قرار گرفت. اثر ضخامت لایه های ماسه، فاصله لایه های تسلیح کننده و فشار همه جانبه ارزیابی گردید. نتایج آزمایش ها حاکی از آن است که فراهم نمودن یک لایه نازک ماسه در دو طرف ژئوتکستایل، در افزایش مقاومت گسیختگی خاک رس مسلح، تحت بارگذاری استاتیکی، موثر است و این تغییرات با افزایش تعداد لایه های تسلیح کننده بیشتر می شود. همچنین، مشاهده شد که افزایش ضخامت لایه های ماسه، منجر به افزایش مقاومت گسیختگی می گردد.