تاثیر بُر، نیترات پتاسیم و سالیسیلیک اسید با غلظت های مختلف ساکارز بر روی شاخص های کمّی و کیفی گیاه گوجه فرنگی در مزرعه بزرگ دلند

به منظور بررسی چگونگی تاثیر محلول¬پاشی گیاه توسط ساکارز، بُر، نیترات پتاسیم و سالیسیلیک اسید بر روی شاخص¬های کمّی و کیفی گیاه گوجه¬فرنگی، آزمایشی فاکتوریل در قالب طرح بلوک¬های کامل تصادفی با چهار تکرار در مزرعه کشت و صنعت دلند استان گلستان، در سال زراعی 92-1391 اجرا گردید. در این تحقیق، محلول¬پاشی ساکارز (a) در چهار سطح صفر (a1)، پنج (a2)، 10 (a3) و 15 (a4) درصد و بُر، نیترات پتاسیم و اسید سالیسیلیک، ترکیب بُر به صورت اسید بوریک، نیترات پتاسیم و اسید سالیسیلیک (b) در چهار سطح صفر (b1)، 2/0 درصد بُر (b2)، 2/0 درصد بُر+ 9/1 درصد نیترات پتاسیم (b3) و 2/0 درصد بُر+ 9/1 درصد نیترات پتاسیم+ 013/0 درصد اسید سالیسیلیک (b4) بود. محلول¬پاشی¬ بر روی گیاهان 20 روز پس از انتقال نشاها به مزرعه آغاز شد و به فواصل 15 روز یکبار تکرارگردید که درمجموع هفت مرتبه محلول¬پاشی را شامل شد. نتایج مقایسه میانگین داده¬ها نشان داد که، بیشترین میزان شاخص¬های کمّی میوه از جمله افزایش در وزن خشک میوه، عملکرد، افزایش تعداد گل آذین، افزایش نسبت گل¬های تلقیح شده به تلقیح نشده و کاهش میزان آب میوه در جهت افزایش بیوماس و پیدا کردن قوام به منظور استفاده در صنایع تبدیلی، در تیمار a1b2 به دست آمد. از طرف دیگر بهترین تیمار برای افزایش شاخص¬های کیفی میوه از جمله، سفتی، مواد جامد محلول، اسیدیته، گلوکز، قند کل، لیکوپن و مقادیر مناسبی از ph در تیمار a2b2 حاصل شد. در یک جمع بندی کلی می¬توان بهترین تیمار را تیمار a1b2 جهت افزایش عملکرد و تیمار a2b2 را جهت مصارف تبدیلی و تولید گوجه¬فرنگی با کیفیت بالا پیشنهاد نمود.