ترمیم عصب سیاتیک با استفاده از گرافت غیر خودی وریدی iovg همراه با سلول های مزانشیمی با منشاء مغز استخوان و سوسپانسیون چادرینه بزرگ در رت

استفاده از آلوگرافت و اتوگرافت عصبی برای بازسازی اعصاب محیطی متعاقب بروز جراحت و یا اعمال جراحی از اوایل قرن حاضر آغاز شده است. بررسی منابع در ارتباط با موضوع نشان میدهد که کاربرد مستقل سلول های مزانشیمی با منشاء مغز استخوان و همچنین تکنیک گرافت وریدی iovg به تنهایی در نمونه های تجربی سبب تسهیل روند ترمیم اعصاب محیطی شده است. ولی تاکنون در مورد احتمال تاثیرات مثبت ترمیمی گرافت وریدی iovg همراه با تزریق سلولهای تمایز نیافته مزانشیمی با منشاء مغز استخوان و نیز کاربرد سوسپانسیون چادرینه بزرگ به داخل کاندوئبت iovg مطالعه ای ثبت نشده است. هدف این مطالعه این است تا با استفاده از تکنیک پیوند گرافت وریدی iovg در نقیصه عصب و تزریق سلول های مزانشیمی با منشاء مغز استخوان و بافت چربی (چادرینه بزرگ) به داخل آن بتوان روندرژنراسیون عصب را سهولت بخشیده و کارکرد آن را به حالت سلامتی قبلی خود نزدیکتر نمود. روش کار : در این مطالعه تعداد 90 قطعه رت نر سفید نژاد wistar و میانگین وزنی 25+-280 گرم مورد استفاده قرار گرفت. رت ها به صورت تصادفی به 5 گروه 18 تایی در گروههای oadnc،bmsc،iovg و nc تقسیم بندی شدند. در گروه کنترل نرمال (nc) عصب سیاتیک سمت چپ پس از برش پوست و عضله سرینی دستکاری شده و پس از خونبندی موضع بخیه گردید. در گروه (tc) پس از دستیابی یه عصب سیاتیک با قطع عصب، نقیصه ای به طول 10 میلیمتر ایجاد گردید. در گروههای iovg، bmsc و oadnc به ترتیب پس از ایجاد نقیصه 10 میلیمتری، انتهاهای قطع شده پروکزیمال و دیستال عصب با استفاده از گرافت وریدی به هم مرتبط شدند و10 میکرولیتر pbs، سولهای مزانشیمی تمایز نیافته مغز استخوان و بخش سلول های هسته دار بافت چربی چادرینه به داخل گرافت تزریق گردید. هر گروه متعاقبا به سه زیر گروه 6 تایی تقسیم گردیده و در مقاطع زمانی 4، 8 و 12 هفته بعد از جراحی مورد مطالعه قرار گرفتند. همچنین از 54 قطعه دیگر به عنوان دهنده ورید وداجی خارجی و نیز برای تهیه سلولهای مزانشیمی با منشاء مغز استخوان و سوسپانسیون چادرینه بزرگ استفاده گردید. در این مطالعه نتایج روند ترمیم عصب سیاتیک قطع شده در محل گرافت وریدی در زیرگروههای مختلف درمان و شاهد با روش تست فانکشنال رژنراسیون عصب شاخص عملکردی عصب سیاتیک، مطالعات هیستومورفومتری و ایمنوهیستوشیمیائی مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج : در پایان هفته چهارم پس از جراحی میانگین sfi در گروههای oadnc، bmsc، iovg، tc ، nc به ترتیب برابر 73.3-، 74.4-،92.8-،93.3-،6.1- بود. این میزان در پایان هفته دوازدهم در گروههایی که bmscs و oadncs دریافت کرده بودند به طور معنی داری کاهش یافت (p<0.05) که بیانگر بهبود قابل ملاحظه در عملکرد عصب سیاتیک بود. نتیجه گیری : oadncs یک منبع آماده، سریع و قابل تزریق را در مقادیر بالا فراهم می آورد که میزان بهبودی رژنراسیون عصبی آن مشابه تاثیر کشت bmscs تمایز نیافته میباشد که میتوان آن را در طب ترمیمی جراحی مد نظر قرار داد. همچنین صدمات ناشی از اخذ سلولهای چربی کم بوده، بازده سلولی بالا و فاصله زمانی تا اخذ سلول و تزریق آن در مقایسه با bmscs در کمترین میزان می باشد.