تحلیل داستان گل و نوروز در دو سطح ادبی و زبانی

در این پژوهش منظومه گل و نوروز در سطح ادبی و زبانی پرداخته شده است.منظومه های داستانی بخش قابل توجهی از آثار ادب فارسی محسوب می شوند. از میان این قبیل آثار غالبأ آنهایی که از بن مایه ی عشق برخوردارند و در واقع جزو داستان های منظوم عاشقانه به شمار می آیند در نزد مردم دارای جایگاه ویژه ای بوده اند. خواجوی کرمانی یکی از چهره های برجسته در عرصه ی ادب فارسی است که غالب اشعارش گواه قدرت و مهارت وی در شاعری است. وی پدید آورنده ی مثنوی هایی به تقلید از بعضی از شاعران پیشین، بخصوص نظامی گنجوی است. از جمله آثار خواجو، مثنوی گل و نوروز را باید نام برد که از منظومه های غنایی و بزمی به شمار می رود. این منظومه ی غنایی که نظیره ای است بر خسرو و شیرین، تأثیر پذیری خواجو را از داستان سرای گنجه هم از نظر محتوا و هم به لحاظ زبان و تصویر های شاعرانه به خوبی نشان می دهد. در این اثر، علاوه بر داستان اصلی، چندین داستان فرعی نیزبه چشم می خورد که از زبان قهرمانان داستان بیان شده است. خواجو، چنان که از آثارش برمی آید ، ظاهرأ داستان را دستاویزی قرار می دهد تا در سایه ی فضایی که داستان برای او فراهم می آورد، به هنرنمایی می پردازد و قدرت خود را به خصوص در ایجاد تصاویر شعری زیبا به نمایش بگذارد.البته نباید از نظر دور داشت که این توجه شاعر به مقوله های زبانی و ادبی موجب نشده تا او از آنچه که به محتوای اثرش مربوط می شود، غفلت ورزد.