مطالعه و بررسی جغرافیای تاریخی شهر اصفهان در دوره ی تیموریان (855-789 ه.ق / 1454-1387 م)

با توجه به اشاره ی منابع جغرافیایی و تاریخی در دوره های مختلف از موقعیت جغرافیایی شهر اصفهان در مرکز عراق عجم و مرکز جغرافیایی ایران، این موضوع به ذهن متبادر می شود که این شهر می بایستی از اهمیت زیادی برخوردار باشد. نیز وجود زاینده رود و به طبع آن آب و هوای مطلوب و قرارگیری اصفهان به لحاظ موقعیت خاص در مسیرهای ارتباطی مهم کشور در دوران مختلف تاریخی، این اهمیت را دوچندان می نماید. آن گونه که از منابع برمی آید، دوران تیموریان که دوره ی مورد مطالعه ی این رساله است نیز از قرونی است که شهر اصفهان، بعنوان یکی از مراکز سوق الجیشی برای شاهزادگان تیموری بوده که برای تسلط بر عراق عجم و دیگر نقاط ایران، موقعیت مناسبی داشته است. با تحلیلی تاریخی- جغرافیایی بر این موقعیت، نظری اجمالی بر جغرافیای تاریخی این شهر در دوره ی اسلامی، بررسی جغرافیای تاریخی شهر اصفهان در دوره ی تیموریان، کیفیت ابنیه ی تاریخی و راه های ارتباطی اصفهان در دوره ی مذکور با شهرهای مهم عراق عجم در این رساله، مشخص می شود کهشهر اصفهان در میان شهرهای عراق عجم از موقعیت ژئوپلتیک بسیار مهمی برای تسلط بر آنها برخوردار بوده است، همچنین اصفهان در مسیر راه های ارتباطی مهم عراق عجم و ایران قرار گرفته و از لحاظ استراتژیک و اقتصادی برای شاهزادگان تیموری بسیار حائز اهمیت است. افزون بر این که اصفهان این دوره با پتانسیل های بالقوه ی بسیار و آثار و ابنیه، توانسته الگویی برای تغییر بافت شهری در زمان صفویه باشد.در آخر با توجه به مطالعات و بررسی های انجام گرفته و مطالب ارایه شده در این رساله نقشه ای ترسیمی به عنوان نقشه ی شهر اصفهان در دوره ی تیموریان ارایه گردیده است.