تاثیر یک دوره تمرین ورزشی مقاومتی بر gh، igf-1 و استروژن در زنان یائسه مبتلا به استئوآرتریت زانو

مقدمه: استئوآرتریت یکی از شایع ترین اختلالات عضلانی- اسکلتی است. هورمون های استروژن، gh و igf-1 پلاسما با سلامت مفاصل در ارتباط هستند. تمرینات ورزشی نیز بر تغییرات سطوح این هورمون ها تأثیر دارند. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر یک دوره تمرین ورزشی مقاومتی بر سطوح gh، igf-1 و استروژن و تعادل ایستا و پویای زنان یائسه مبتلا به استئوآرتریت زانو بود. روش شناسی: جامع? آماری این پژوهش زنان سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو بودند که به صورت در دسترس و هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه کنترل (10 نفر) و تجربی (11 نفر) قرار گرفتند. آزمودنی ها حرکت های تمرین مقاومتی را به مدت 12 هفته، 3 جلسه در هفته (حدود 45 دقیقه)، با شدت 60 تا 80 درصد یک تکرار بیشینه خود، 8 تا 12 بار تکرار می کردند. آن ها به مدت 1 تا 3 دقیقه بین هر ست استراحت داشتند. برای تعیین تفاوت های درون گروهی از آزمون t همبسته و برای بررسی تفاوت های بین گروهی از آزمون t مستقل استفاده شد. داده ها در سطح معنی داری کم تر از 05/0 مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج:اجرای 12 هفته تمرین ورزشی مقاومتی به افزایش معنی دار سطوح سرمی gh (035/0=p) (بین گروهی) و igf-1 (درون گروهی) (008/0=p) پلاسما منجر شده است. سطح استروژن پلاسما در مقایس? بین گروهی معنی-دار (025/0=p) و در مقایس? درون گروهی در گروه تجربی غیرمعنی دار (729/0=p) و در گروه کنترل معنی دار بود (002/0=p). هم چنین این تمرینات موجب بهبود تعادل ایستا شد (006/0p=)، اما بر تعادل پویا تأثیر معنی داری نداشت. نتیجه گیری: به نظر می رسد که مـیتـوان تمرین ورزشی مقاومتی را بــه عنــوان یــک روش کمک دارویــی موثر در کنترل و مدیریت بهینه بیماری استئوآرتریت مورد توجه قرار داد. هم چنین، تمرینات ورزشی مقاومتی تحقیق حاضر باعث بهبود تعادل ایستا در این افراد شد.