رابطه بین فعالیت بدنی بارضایت از زندگی در جوانان مبتلا به ام اس شهر تهران (با در نظرگرفتن کیفیت زندگی)

هدف از پژوهش حاضر رابطه فعالیت بدنی با رضایت از زندگی در جوانان(30-18ساله)مبتلا به ام اس شهر تهران (با درنظرگرفتن کیفیت زندگی) است. روش پژوهش حاضر پیمایش (توصیفی همبستگی ) است و جامعه مورد مطالعه، شامل جوانان(30-18)ساله مبتلا یه مولتیپل اسکلروزیس با edss:0-3ثبت شده در انجمن ام اس تهران می باشند که آمار مشخصی در این رنج سنی وجود ندارد. بر اساس فرمول کوکران 170 نفر از آنان به عنوان جمعیت نمونه به روش نمونه گیری نصادفی ساده انتخاب شدند. ابزارهای جمع آوری اطلاعات در این پژوهش پرسشنامه بین المللی فعالیت بدنی(ipaq)، پرسشنامه بررسی سلامت(sf-36)، پرسشنامه رضایت از زندگی(swls) بود. داده ها در بازه زمانی اسفند91 الی تیر92 جمع اوری شد.نتایج پژوهش حاضر نشان داد رابطه مثبت معناداری بین فعالیت بدنی با سلامت روانی (r=0/359 ، رابطه مثبت معناداری بین فعالیت بدنی با سلامت جسمانی (r=0/373)، رابطه مثبت معنا داری بین سلامت روانی با رضایت از زندگی (r=0/767)در بین جوانان مبتلا به ام اس شهر تهران وجود دارد. همچنین رابطه مثبت معنا داری بین سلامت جسمانی با رضایت از زندگی (r=0/863)جوانان مبتلا به ام اس شهر تهران وجود دارد. رابطه مثبت معناداری بین سلامت روانی با سلامت جسمانی(r=0/913) ، رابطه مثبت معناداری بین فعالیت بدنی با رضایت از زندگی (p=0/417)مبتلایان به ام اس شهر تهران وجود دارد. نتایج تحلیل مدل ساختاری در این پژوهش نشان داد سلامت روانی تأثیر معناداری بر سلامت جسمانی ندارد و فعالیت بدنی نیز تأثیر معناداری بر سلامت روانی ندارد. سایر متغیر های مستقل واجد تأثیر معنادار بر متغیر وابسته متناظر خود هستند.درنتیجه اقداماتی در زمینه بهبود وضعیت سلامت به ویژه سلامت روانی در بیماران مبتلا به ام . اس صورت گیرد در این راستا حمایت های اجتماعی ، حمایت های عاطفی و حمایت های معنوی از سوی مراقبین نیز بسیار کمک کننده است