بررسی میزان فرسایش پذیری و نفوذپذیری بتن پلاستیک نسبت به تغییرات درصدهای سیمان به دوغاب بنتونیت ثابت

فرار آب ذخیره شده در پشت سدهای خاکی از طریق پی سد در صورتیکه کنترل مناسب وجود نداشته باشد می تواند باعث بروز مشکلات جدی برای سد شود . بیشترین مشکل ناشی از افزایش گرادیان خروجی آب بوده است که سبب شناوری ذرات خاک در پاشنه سد و در نتیجه آغاز حرکت ذرات خاک می شود . برای کنترل تراوش از پی سد روشهایی برای کاهش تراوش آب به کار می برند . یکی از روشهای کاهش تراوش از پی حفر ترانشه در پی سد و پر کردن آن با مصالح بتن پلاستیک می باشد. بتن پلاستیک از مصالح نوظهوریست که بعنوان پر کننده جهت ساخت دیواره های آببند به کار می رود. این بتن که مصالح تشکیل دهنده آن شبیه به بتن معمولی می باشد، این تفاوت را داراست که به جهت بالا بردن شکل پذیری از بنتونیت استفاده می گردد. در این پژوهش آزمایشگاهی ، ابتدا چهار طرح اختلاط مبنا با توجه به استانداردهای موجود در نظر گرفته می شود. سپس در هرکدام از طرح های اختلاط مبنا، سه نمونه با مقدار دوغاب بنتونیت ثابت و سیمان متغیر ساخته خواهد شد. نمونه ها را 24 ساعت پس از ساخت از قالب باز کرده و در حوض آب عمل آوری می کنیم. سپس برای تعیین میزان مقاومت فرسایشی نمونه های 1روزه، 7 روزه و 28 روزه، آنها را در معرض آزمایش پین هول و برای تعیین میزان نفوذپذیری، مدول الاستیسیته و مقاومت فشاری تحت آزمایشات مربوطه قرار می دهیم. نتایج نشان داد که به ازای افزایش میزان سیمان به مقدار 10%، در نمونه های یک روزه، میزان کدر شدگی و فرسایش سوراخ ایجاد شده در نمونه به شدت کاهش می یابد. همچنین بر اساس مقایسه و تحلیل نتایج آزمایشات، نسبت بهینه ی دوغاب بنتونیت به سیمان، برابر با 1.7 تعیین گردید.