بررسی و تحلیل کاربرد ابزارهای پیوستگی در گفتمان سالمندان آلزایمری و سالمندان عادی براساس دولی و لوینسون (2001)

چکیده: براساس مالک زاده، گلفام و شهابی (1388)، زبان یکی از موهبات الهی است که گاهی بر اثر افزایش سن یا آسیب های مغزی دچار اختلال شده و رو به افول می نهد. عصب شناسی زبان که به ارتباط مغز و زبان می -پردازد، می تواند بستر مناسبی جهت مطالعه اختلالات زبانی ناشی از این بیماری های مغزی باشد. تاکنون مطالعاتی چند درباره گفتمان بیماری آلزایمر صورت گرفته است. پیوستگی نیز یکی از عناصرگفتمانی است که نشان دهنده ارتباط مفهومی بین بخش های گفتمانی و چگونگی درک آن می باشد. هدف این پژوهش، تحلیل و توصیف نقش ابزارهای پیوستگی و میزان کاربرد آن در گفتمان سالمندان آلزایمری و عادی است. بر این اساس، در پژوهش حاضر، تعداد 7 سالمند آلزایمری و 7 نفر سالمند عادی که از نظر سن، جنس و تحصیلات با گروه بیمار همتا شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. در این بررسی سه آزمون شامل: آزمون گفتار آزاد، توصیف تصاویر متوالی داستان و داستان سازی برای تصویر مورد استفاده قرار گرفت. گفتار هر دو گروه به مدت 40 دقیقه ضبط شد. سپس ابزار پیوستگی موجود در داده ها ضبط، استخراج، توصیف و تحلیل گردید. برای مقایسه بسامد کاربرد هر ابزار و زیر مجموعه های آن و میزان معناداری تفاوت ها در کاربرد هر کدام از داده های سالمندان آلزایمری و عادی از آزمون تی مستقل استفاده گردید. یافته ها نشان می دهند که کاربرد انواع ابزارهای پیوستگی مطرح شده توسط دولی و لوینسون در گفتگوهای فارسی، بویژه گفتگوهای سالمندان آلزایمری در مقایسه با سالمندان عادی متفاوت است. در این میان ابزارهای همانندی پرکاربردترین و ابزار عبارت توصیفی کم کاربردترین ابزارها در داده های مورد نظر بودند.