تاثیر تمرین هوازی با شدت متوسط و بالا بر سطوح پلاسمایی لپتین، ابستاتین و استرادیول در موش های نر صحرایی

هدف این تحقیق تعیین اثر یک دوره تمرین هوازی با شدت بالا و متوسط بر سطوح پلاسمایی لپتین، ابستاتین و استرادیول در رت نر ویستار بود. بدین منظور تعداد 19 سر رت نر نژاد ویستار از انستیتو پاستور ایران با میانگین وزنی 9/018±212/11 و سن هشت هفته، خریداری و به صورت تصادفی در دو گروه تجربی (7 رت در گروه تمرین استقامتی با شدت بالا و 7 رت دیگر در گروه تمرین استقامتی با شدت متوسط) و 5 رت دیگر به عنوان گروه کنترل قرار گرفتند. برنامه تمرین شامل هشت هفته پنج جلسه ای و هر جلسه 60 دقیقه دویدن بود. شدت تمرین برای گروه استقامتی با شدت بالا و متوسط به ترتیب 85-80 و 75-70 درصد vo2max بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، رت ها پس از ناشتایی 12 ساعته نمونه برداری شدند. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون های تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر، تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. همچنین جهت به دست آوردن ارتباط بین متغیرها از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. تمامی محاسبات با استفاده از نرم افزار آماری spss انجام شد و سطح معنی داری آزمونها p<0.05 در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که تمرینات استقامتی با شدت متوسط و شدید بر سطوح پلاسمایی استرادیول رت های نر ویستار تاثیر معنی داری داشته است. همچنین لپتین متعاقب هر دو نوع تمرین استقامتی متوسط و شدید کاهش یافت ولی تغییرات فقط در گروه تمرینی با شدت بالا نسبت به گروه کنترل معنی دار بود. نتایج بیانگر افزایش غیر معنی دار سطوح پلاسمایی ابستاتین در رت های نر ویستار متعاقب هر دو نوع برنامه تمرین استقامتی با شدت متوسط و شدید بود. وزن رت ها نیز متعاقب تمرینات استقامتی با شدت بالا و متوسط کاهش یافت ولی این کاهش فقط در گروه تمرینی با شدت بالا معنی دار بود.