تاثیر شدت های متفاوت فعالیت بدنی بر نوسانات پاسچری در وضعیت ایستاده قائم: تغییرپذیری و عملکرد

سیستم کنترل وضعیت نوسان قامتی بدن در ایستادن قائم را از طریق تعاملات پیچیده حس عمقی، بینائی و شبکه بازخوردی سیستم دهلیزی و همچنین با برخی از نواحی مغز و سیستم عضلانی _اسکلتی تنظیم می شود (مانور و همکاران). این پیچیدگی در وضعیت ایستادن عمودی را می توان از طریق کم و زیاد شدن نوسان قامتی مشاهده کرد (لیپسایز، 2002، ئانور و همکاران، 2010). تعدادی از محققان، پیچیدگی را با ظرفیت سیستم برای تولید پاسخ به عوامل فشار زا مرتبط کرداند(گولدبرگر1996 ،مانور و همکاران2010). پیچیدگی بیشتر سیستم منجر به عملکرد و اجرا بهتر سیستم می شود در حالیکه عدم وجود پیچیدگی منجر به کاهش توانائی سازگاری سیستم می شود. این شرایط(پیچیدگی پائین) باعث کم شدن تعداد اجزا مستقل ایجاد کننده سیستم می شود، همچنین باعث تغییر جفت شدگی بین مفاصل می شود. فرضیه عمومی این چنین است که پیچیدگی بیشتر در سیگنال های زیستی مشخصه سیستم سالم می باشد در حالیکه فقدان پیچیدگی همراه با سالمندی و بیماری است (بورگ و لایسبک 2010). اما در این خصوص مطالعاتی وجود دارد که از این فرضیه حمایت نمی کنند. به عنوان مثال در تحقیقاتی که روی کنترل تعادل افراد سالمند انجام شده است() نشان داد که اگرچه عملکرد این افراد کاهش پیدا کرده است ولی نسبت به افراد جوانتر پیچیدگی بیشتری را اعمال می کنند. در تقابل با فرضیه عمومی ذکر شده مبنی بر اینکه با افزایش پیچیدگی ظرفیت سیستم گسترش پیدا می کند این مطالعه اخیر خلاف آن را نشان می دهد .در واقع ممکن است افزایش پیچیدگی منجر به کاهش قابلیت اطمینان سیستم برای حفظ ثبات سیستم باشد. قبل از سال 1950 ، نوسان وضعیتی به طور عمده با ثبت نوسان سر مورد مطالعه قرار می گرفت، روشی که به نام آتاکسیوگرافی نامیده می شد. از آن زمان به بعد، آتاکسیوگرافی تقریبا به طور کامل فراموش شده و ضبط نیروهای واکنش زمین و جابه جایی cop رویکرد به غالب تبدیل شد.اغلب مطالعات که به تحلیل ارتباط بین پیچیدگی و اجرا در تکالیف تعادلی ایستاده پرداخته اند بررسی های خود را محدود به نوسان قامتی کرده اند و تعداد بیشماری از آن ها تنها به بررسی تغییرات مرکز فشار پرداخته اند، در حالیکه تنها تعداد کمی از آن ها پیچیدگی را در متغیرهائی همچون فعالسازی عضلانی عضلات درگیر در نوسان قامتی بررسی کردند. بررسی این نکته که آیا تغییرات در هر یک از عضلات منفرد در راستا و مشابه تغییرات cop است مهم به نظر می رسد. این گونه می توان گفت که بیشتر مطالعات انجام شده بررسی های خود را محدود به سطح ماکروسکپیک کرده اند و از سطح میکروسکپی غافل مانده اند. اگر چه مطالعات اندکی، پیچیدگی را از طریق emg اندازه گیری کرده اند اما این اندازه گیری ها می تواند اطلاعات مفیدی در مورد فعال سازی عصبی عضلانی و کنترل حرکت مهیا کند. از سوی دیگر اکثر مطالعات انجام شده، بررسی های خود را در حضور بازخورد بینائی انجام داده اند. اطلاعات مربوط به بازخورد بینائی از طریق مشاهده جابجائی مکان نما بر روی صفحه نمایش و همچنین از طریق مشاهده وضعیت بدن نسبت به محیط در اختیار فرد قرار می گرفت. سوالی که اینجا به وجود می آید این است که آیا تغییرات پیچیدگی در شرایط عدم حضور بازخورد بینائی مشابه با آن چیزی است که در شرایط حضور بازخور بینائی اتفاق می افتد؟ همچنین سوال دیگری که ایجاد میشود این است که اطلاعات فراهم شده از طریق بازخورد بینائی چقدر می تواند بر روی پیچیدگی سیستم و متعاقب آن بر روی اجرا تاثیر بگذارد. مطالعه حاضر سعی بر آن دارد که علاوه بر اینکه تاثیر افزایش دشواری تکلیف بر emg و نوسانات قامتی و متعاقب آن تاثیرش بر پیچیدگی و اجرا را بسنجد. طبیعی است که نتایج این مطالعه نه تنها به تکمیل کردن اطلاعات مربوط، کمک خواهد کرد، بلکه دستور العمل های راهبردی برای اجرای هر چه بهتر تکالیف تعادلی با سطوح مختلف دشواری را ارائه می کند. همچنین انجام این مطالعه در شرایط؛ وجود بازخورد بینائی اطلاعات جامعی در مورد نقش این بازخورد بینائی در اجرای تکالیف تعادلی مهیا می کند