زیبایی شناسی فضای خارج از قاب و صدا در سینمای میشائیل هانکه

رساله ی حاضر تلاش می کند تا بخشی از مهم ترین و اساسی ترین بنیان هایِ ساختار سینمایی و زیبایی شناسی آن یعنی فضای سینمایی را با تکیه بر مفهومِ”فضایِ غیر قابل رویت“ تشریح کند. پژوهش حاضر استدلال می کند که چگونه کارگردان به یاری”فضایِ غیر قابل رویت“ و همچنین صدا، فضایی شکل می دهند که بخش مهمی از تجربه ی تماشای فیلم است و اینکه محدود کردن سینما به سطح قابل رویت، محدود کردن امکانات بیانی سینماست. کارگردانان بسیاری به خصوص در دوران مدرن پهنه ی پرده ی سینما را به فضای غیرقابل رویت گسترش داده اند و ایده هایشان را از طریق این فضای غیر قابل رویت مطرح کرده اند. سینمای میشائیل هانکه با آگاهی از تجربه های سینماگران گذشته در خصوص فضایِ غیر قابل رویت و صدا، این شیوه ی بیانی را به صورت خلاقانه ای بسط و گسترش می دهد. تحقیق حاضر با پی گیری در تاریخ سینما، سیر تحولِ کارکردهای این فضا را تشریح می کند و استدلال می کند که میشائیل هانکه با آگاهی از این سیر و با بسط این ایده ها، توانسته است به تکامل بیان سینمایی یاری رساند. این رساله با تکیه بر آرای متفکران در باب فضای غیر قابل رویت و صدا، تلاش می کند تا نه تنها آثار سینماگران خاصی را دنبال کند، بلکه به دنبال بسط آرا و چهارچوب های نظری پیرامون فضای سینمایی نیز باشد و در پایان به فهمی نو از فضای غیرقابل رویت دست پیدا کند.