کاربرد معیار ارزش در معرض ریسک شرطی در بهینه سازی پرتفوی با رویکرد شکست ساختاری در بورس اوراق بهادار تهران

هدف از پژوهش ، استفاده از ارزش در معرض ریسک شرطی به عنوان سنجه ریسک نامطلوب در تشکیل سبد سهام بهینه در بازار بورس اوراق بهادار تهران است . cvar به عنوان میانگین وزنی زیان مورد انتظار فراتر از var تعریف می شود و دارای ویژگی تحدب و زیرجمع پذیری است . داده های مورد استفاده در این پژوهش ، بازده 15 روزه ، 45 شرکت در بازه زمانی 01/07/1388 تا 31/05/1392 می باشد . با استفاده از آزمون نقطه شکست چاو ، تاریخ 01/07/1392 به عنوان نقطه شکست بازار انتخاب شد . بنابراین داده ها به دو دوره زمانی قبل و بعد از نقطه شکست تقسیم شدند . نتایج حاصل از آزمون علامت زوج – نمونه ای نشان می دهد که cvar مربوط به دو دوره با هم متفاوت بوده و cvar دوره دوم بزرگتر از cvar دوره اول می باشد و متناسب با آن بازده مورد انتظار بالاتری در دوره دوم داریم . سپس 10 پرتفوی بهینه برای هریک از دوره ها و در سطوح اطمینان مختلف بر اساس معیار cvar محاسبه شد و مرز کارای مربوطه رسم گردید . مرز کارا نیز نشان از رونق بازار بورس اوراق بهادار تهران در دوره دوم می باشد .