مقایسه وضعیت بیماری و شاخص های بهداشت و درمان در مناطق 3 و 18 شهر تهران در سال 1390

هرچند آدمی به اقتضای طبیعت خود محکوم به فناست و مرگ یک امر اجتناب ناپذیر است، ولی انسان برای گریز از مرگ و به تاخیر انداختن آن همواره در تلاش و تکاپو بوده است. از این رو در مقایسه با سایر وقایع جمعیتی ، مرگ و میر اولین موضوعی بوده و هست که اذهان بشر را به خود معطوف داشته است. در گذشته به دلیل بالا بودن سطح مرگ و میر، افزایش جمعیت به کندی صورت می گرفت بطوری که تا سال های قبل از میلاد، بیش از 95 درصد اطفالی که به دنیا می آمدند پیش از رسیدن به سن بلوغ تلف می شدند. با پیشرفت در علم پزشکی و بهداشت، دستیابی به شیوه های جدید ایمن سازی واکسیناسیون الگوی یک میلیون ساله در هم شکسته شد.در جوامع توسعه یافته کاهش مرگ و میر در سال های بعد از انقلاب صنعتی به ویژه در طول قرن نوزدهم و در اثر بهبود شرایط زندگی ، کشف واکسن و آنتی بیوتیک ها می باشد. هدف اصلی این پژوهش مقایسه وضعیت بیماری و شاخصهای بهداشت و درمان در مناطق 3و18 شهر تهران در سال 1390 و به منظور توصیف و پیش بینی سلامت جمعیت شهر تهران می باشد و چگونگی تاثیرآن به افزایش جمعیت می باشد. روش این پژوهش با استفاده از روش اسنادی و تجزیه و تحلیل ثانویه از طریق سالنامه های آماری و اطلاعات مورد نیاز که شامل بیماری مننژیت و هپاتیت و انواع آن درکل کشورو مناطق مورد مطالعه در شهر تهران در وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی بوده است. شاخصهای بهداشتی مورد بررسی شامل تعداد بیمارستان، تخت بیمارستانی، پزشک عمومی و متخصص ، پیراپزشکان، دارو ساز، دندانپزشک ،پرستار، دارو ، تجهیزات پزشکی و ....می باشد و همچنین انواع شاخص ها محاسبه و استخراج شد و سپس با استفاده از آمارهای موجود مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته و از انواع روش های کمی و محاسبه نتایج جمیعتی استفاده شده است. روش جمع آوری داده ها با استفاده از تکنیک های جمعیت شناسی و محاسبات متعدد چندین سطح از پالایش جمعیتی صورت گرفته و جداول مربوطه استخراج شده است. نتایج این پژوهش که دو بیماری واگیر دار ( هپاتیت و مننژیت) در کل کشور و مناطق مورد مطالعه را بررسی کرده حاکی از آن است که هپاتیت در کل کشور کرده در سال 1385 (466.44) به ازای هر صد هزار نفر بوده که این مقدار تا سال 1389 در کل کشور به 520.02 به ازای هر صد هزار نفر افزایش یافته است و هپاتیت b یکی از مشکلات عمده سلامت کشور ایران است و 7 درصد افراد جامعه با این بیماری درگیر هستند و 1.3 درصد جمعیت کشور نیز به ویروس هپاتیت c آلوده هستند و در گروه سنی 40-20 بیشتر دیده شده است. همچنین در سال 1375 به ازای هر 609 نفر جمعیت 1 تخت وجود دارد که پیش بینی می شود تا سال 1400 به ازای هر 536 نفر 1 تخت خواهیم داشت. در سال 1380 به ازای هر 0.43 پرستار 1 تخت وجود دارد که تا سال 1385 به ازای هر 0.52 پرستار 1 تخت داریم . که در کشور ما بسیار کم است و اضافه کردن تخت بدون تامین نیروی انسانی به منزله خطر جان بیماران است. در مجموع در سه دهه گذشته بیماریهای واگیر بعنوان بزرگترین معضل بهداشتی کشورهای جهان بشمار می رفت بطورئیکه تمام توان بهداشتی کشورها صرف کنترل و پیشگیری از همه گیری این بیماریها می شد.