مقایسه ی بیان نیمه کمّی ژن های نورون های دوپامینرژیک در سلول بنیادی مزانشیمی القاء شده با دپرنیل ودی متیل سولفوکساید

مقایسه ی بیان نیمه کمّی ژن های نورون های دوپامینرژیک در سلول بنیادی مزانشیمی القاء شده با دپرنیل ودی متیل سولفوکساید به وسیله ی: فاطمه طاهری هدف: هدف ما در این تحقیق مقایسه ی بیان ژن های دوپامینرژیک شامل shh, ptch. th, nurr1 در سلول-های بنیادی مزانشیمی تحت القاء دپرنیل و دی متیل سولفوکساید می باشد. مواد و روش ها: سلولهای بنیادی مزانشیمی مغز استخوان از فمور و تیبیا موش صحرایی جدا و در محیط mem? کشت داده شدند. در پاساژ 3 و 4 ماهیت این سلول ها از طریق ایمونوسیتوشیمی نشانگرهای cd71 و cd90 و پتانسیل تمایز mscs بواسطه ی تمایز به سلول های چربی و استخوان مورد ارزیابی قرار گرفت. و بیان ژن های دوپامینرژیک shh, ptch. th, nurr1 در این سلول ها در پاساژ 3 تحت القاء دپرنیل و دی متیل سولفوکساید در سطح mrna و با تکنیک rt-pcr و همچنین بیان th و nurr1 در گروه القا شده با دپرنیل با تکنیک real time rt-pcr اندازه گیری شد. همچنین بعد از اینکه این سلول ها در پاساژ سوم تحت القا دپرنیل و دی متیل سولفوکساید قرار گرفتند بقاء و تکثیر این سلول ها 24، 48، 72 و 96 ساعت پس از القاء از طریق آزمون mtt مورد سنجش قرار گرفت. یافته ها: سلول های بنیادی مزانشیمی جدا شده از مغز استخوان در شرایط کشت به سطح ظرف کشت چسبیده و علاوه بر بیان نشانگرهای cd79 و cd90 توانایی تمایز به رده های مزانشیمی مانند چربی و استخوان را دارا هستند. این سلول ها تحت القاء دپرنیل ویژگی های نورون های دوپامینرژیک شامل مورفولووی شبه عصبی و بیان ژن th را نشان دادند ولی پس از انتقال به محیط کشت بدون عامل القایی بتدریج مورفولوژی عصبی را از دست داده و بیان ژنهای دوپامینرژیک نیز در این سلول ها کاهش یافت. در عین حال مشخص شد که دپرنیل تاثیر سمی بر تکثیر و بقاء این سلول ها نداشت. ولی دی متیل سولفوکساید تاثیری بر تمایز دوپامینرژیک این سلول ها نداشته و پس از افزودن این عامل به محیط کشت تعدادی از سلول ها از کف جدا شده و می میرند ولی این تعداد زیاد نیستند. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که دپرنیل تاثیر سمی بر سلول های بنیادی مزانشیمی ندارد. علاوه بر آن دی متیل سولفوکساید به تنهایی هیچ تاثیر تمایزی بر این سلول ها نداشته و بقا و تکثیر سلول ها پس از القا توسط این عامل شیمیایی کاهش معنا داری نشان نمی دهد و بعید به نظر می رسد که دی متیل سولفوکساید تاثیر سمی بر سلول ها داشته باشد. سلول های بنیادی مزانشیمی تحت القاء دپرنیل به پیش سازهای دوپامینرژیک تمایز پیدا می-کنند و دی متیل سولفوکساید نیز به تنهایی تاثیر جدی بر تکثیر، بقاء و تمایز mscs ندارد.