سیستم بهای تمام شده در صنعت نساجی

با توجه به سیاستهای اتخاذ شده در دوران بعد از جنگ نظیر ایجاد نرخ شناور و رقابتی ارز، آزادی نسبی ورود کالا از خارج و نیز آزاد شدن بسیاری از محصولات از سیستم نرخ گذاری سازمان حمایت میرود تا صنایع جایگاه اصلی خود را باز یابد و به علت ایجاد رقابت در بین شرکتهای داخلی و نیاز به رقابت با محصولات خارجی ضرورت کاهش بهای تمام شده و رفع عدم کارائیها و در نتیجه توجه بیش از پیش به حسابداری صنعتی و سیستم بهای تمام شده فزونی یابد. یکی از این صنایع نساجی میباشد که از تاریخ 69 مشمول استفاده از نرخ ارز رقابتی گردید و از نظام قیمت گذاری نرخ فروش محصولاتش از سوی مراکز دولتی معاف گردید و از این زمان است که دیگر این شرکتهای نساجی بودند که به دنبال مشتری جهت فروش محصولات خود بودند و نه بالعکس و برای اولین بار در دهساله گذشته با مشکل عدم فروش محصولات به علت عدم توان رقابت با کالاهای خارجی و یا شرکتهای دیگر روبروگشته که این امر مدیران را به فکر چاره انداخت. ولی متاسفانه به علت عدم وجود یک سیستم کامل، منسجم و علمی تعیین بهای تمام شده و پیچیدگی زیاد فرآیند تولید و تعدد مراحل تولیدی، مدیران را از چاره یابی اساسی، رفع تنگناها، شناسایی و حذف کالاهای زیان ده و تاکید بر کالاهایی با حاشیه سود بالا باز داشت.