مقایسه اثربخشی آموزش گروهی نظم جویی هیجان مبتنی بر مدل فرآیندی گراس بر نشانه های بالینی، راهبردهای نظم جویی و کنش وری بازداری دختران نوجوان مبتلا به bpd با دختران نوجوان مبتلا به adhd

چکیده: هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر بخشی آموزش گروهی نظم جویی هیجان مبتنی بر مدل فرآیندی گراس بر نشانه های بالینی، راهبردهای نظم جویی و کنش وری بازداری دختران نوجوان مبتلا به bpd و adhd و همچنین مقایسه ی اثربخشی این روش درمانی در اختلال شخصیت مرزی و اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی بود. این پژوهش از نوع آزمایشی بود که در آن از پیش آزمون و پس آزمون با دو گروه کنترل استفاده شد. نمونه گیری چند مرحله ای به کار گرفته شد و بر اساس مصاحبه غربالگری و تشخیصی که توسط متخصص روانپزشک انجام گرفت 40 دانش آموز دختر با دامنه ی سنی 17- 15 انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه کنترل و دو گروه آزمایش قرار داده شدند. داده ها به کمک پرسشنامه نظم جویی هیجانی جان و گراس(erq)، مقیاس snap-iv، پرسشنامه شخصیت مرزی(bpi)، آزمون استروپ و آزمون برو نرو قبل و بعد از 12 جلسه آموزش از همه ی گروه ها جمع آوری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار spss و آزمون ancova مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته های پژوهش نشان داد که آموزش گروهی نظم جویی هیجان مبتنی بر مدل فرآیندی گراس باعث کاهش نشانه ها (05/0p<) نارسا کنش وری بازداری شناختی (05/0p<) و افزایش استفاده از راهبرد ارزیابی مجدد (05/0p<) در گره مبتلا به bpd شد در حالی که تنها استفاده از فرو نشانی(05/0p<) و نارساکنش وری باز داری رفتاری (05/0p<) را در گروه مبتلا به adhd کاهش داد. به عبارت دیگر آموزش گروهی نظم جویی هیجان مبتنی بر مدل گراس نشانه های بالینی، استفاده از ارزیابی مجدد و نارسا کنش وری بازداری شناختی را در دختران نوجوان مبتلا به bpd بهبود بخشید در حالی که فقط بر روی استفاده از فرو نشانی و نارسا کنش وری بازداری رفتاری دختران نوجوان مبتلا به adhd اثربخش بود. واژه های کلیدی: الگوی فرآیندی گراس، نظم جویی هیجان، بازداری، نشانه های bpd، نشانه های adhd