مقایسه اثر درمانی لیتیوم همراه با توپیرامات، و لیتیوم همراه با پلاسبو، در بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی i، فاز مانیا، بستری در بیمارستان روانپزشکی رازی

هدف: هدف این پژوهش بررسی اثر درمانی لیتیوم همراه با توپیرامات، و لیتیوم همراه با پلاسبو، در بیماران بستری مبتلا به اختلال دوقطبی i در فاز مانیا می باشد. روش: در این پژوهش که یک کارآزمایی بالینی تصادفی دو سو کور است،46 بیمار مبتلا به اختلال دوقطبی یک در فاز مانیا، تحت درمان با لیتیوم ،آنتی سایکوتیک و توپیرامات یا لیتیوم،آنتی سایکوتیک و پلاسبو قرار گرفتند و پاسخ به درمان در بدو بستری و سپس هفتگی به مدت 8 هفته، با ymrs ارزیابی شد .در هر ویزیت بیماران در مصاحبه از نظر پذیرش درمان و اشتها و افکار خودکشی، عوارض توپیرامات و علایم مسمومیت با لیتیوم نیزبررسی می شدند و توزین هفتگی تا پایان 8 هفته انجام می شد. یافته ها: در زمان پایه ابزارymrs بین دو گروه تفاوت معنی داری نشان نداد (709/0=p).تغییرات درون گروهی بین هفته 0 تا 8 در هر دو گروه مداخله و شاهد کاهش معنی داری را نشان داد (001/0>p) یعنی این شاخص در هر دو گروه مداخله و شاهد در هفته 8 نسبت به هفته 0 کاهش معنی داری پیدا کرده است. تغییرات درون گروهی از همان هفته اول نسبت به هفته صفر کاهش معنی دار داشت که این کاهش در هفته 8 نسبت به 1 از همه بیشتر بود. پاسخ به درمان از هفته 2 آغاز شده بود و تا هفته 8 روند نزولی در عدد ymrs، ادامه داشت.تغییرات بین گروهی بین هفته های 0 تا 8 معنی دار نبود (419/0=p). تغییرات اشتهای درون گروهی در هفته های مطالعه تفاوتی با هم نداشته است. در گروه دریافت کننده توپیرامات اشتهای بیماران در مدت 8 هفته تفاوت معنا داری نداشت، همچنین در گروه دریافت کننده پلاسبو نیز اشتهای بیماران در مدت 8 هفته تفاوت معنا داری نداشت .میانگین وزن در ابتدای مطالعه در دو گروه تفاوت معنا داری نداشت) 948/0=p). در هر دو گروه، وزن بیماران در مدت 8 هفته در مقایسه با ابتدای مطالعه تفاوت معنا داری پیدا نکرده بود. (درگروه توپیرامات: 123/0p=، درگروه پلاسبو 944/0p= ).وزن بیماران در دو گروه نیز تفاوت معناداری نداشت(254/0p=) نتیجه گیری: در این مطالعه،درمان کمکی با توپیرامات با دوز 200 میلی گرم در روز در کنترل علایم حاد مانیا و کنترل اشتها و وزن بیماران بی اثربود.