مقایسه اثربخشی رویکرد وجودی با سه شیوه درمان (انفرادی، گروهی و توأم) بر افزایش رضایت زناشویی زنان متأهل

شواهد بسیاری در این زمینه وجود دارد که همسران در جامعه ی معاصر، مشکلات شدید و فراگیری را هنگام برقراری و حفظ روابط عاشقانه و صمیمانه تجربه می کنند. بنابراین، هدف تحقیق حاضر این بوده است تا اثربخشی رویکرد وجودی به شیوه (فردی، گروهی و توام) را بر رضایت زناشویی زنان متاهل بررسی نموده و میزان اثربخشی این سه شیوه را نیز با یکدیگر مقایسه نماید. در این مطالعه به منظور بررسی مقایسه اثربخشی درمان به سه شیوه انفرادی، گروهی و توام با رویکرد وجودی از مطالعه تک آزمودنیb–a با گروه کنترل، که از لحاظ هدف کاربردی است، استفاده شده است. برای بررسی اثربخشی درمان انفرادی و توام و گروهی درمطالعه تک آزمودنی با رویکرد وجودی از طرح تک آزمودنیb–a با گروه کنترل و برای اثربخشی درمان گروهی با رویکرد وجودی از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است، که در مقوله طرح های شبه آزمایشی و از لحاظ هدف کاربردی است. جامعه آماری آن شامل زنان متأهل ناحیه 9شهرداری شهر مشهد، با انگیزه افزایش رضایت زناشویی خود، در سال92 بوده اند. از آن میان22 نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، که 4نفر از آنها برای مطالعه تک آزمودنی و 20 نفر نیز برای مطالعه گروهی انتخاب شدند. سپس به صورت تصادفی، در مطالعه تک آزمودنی، یک نفر در گروه درمان انفرادی، گروهی، توام و کنترل قرار گرفته، و در مطالعه گروهی10 نفر درگروه آزمایش و 10نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل مقیاس رضایت زناشویی انریچ، پرسشنامه جمعیت شناختی و سوال برای مطالعه تک موردی بود. تجزیه و تحلیل در مطالعه تک آزمودنی با استفاده از ترسیم نمودار و معناداری بالینی و در مطالعه گروهی، با روش های آماری آزمون های ناپارامتری ویلکاکسون و یومان ویتنی انجام شد. مقایسه و اثر بخشی سه شیوه درمان در مولفه های رضایت زناشویی نشان داد که هر سه شیوه درمان اثربخشی بیشتری در مولفه های رضایت زناشویی نسبت به گروه کنترل دارند. درضمن اثربخشی سه شیوه نیز با یکدیگر تفاوت داشته است. طوریکه، اثربخشی در مولفه رضایت در درمان وجودی به شیوه توام و گروهی بیشترین و در گروه تک آزمودنی درمان وجودی به شیوه انفرادی کمترین بوده است. بعلاوه، اثربخشی در مولفه ارتباط در درمان وجودی به شیوه توام بیشترین و در گروه تک آزمودنی درمان به شیوه گروهی کمترین بوده است. همچنین، اثربخشی در مولفه حل تعارض در درمان وجودی به شیوه توام بیشترین و در گروه تک آزمودنی درمان وجودی به شیوه انفرادی کمترین بوده است. در نهایت، اثربخشی در مولفه تحریف آرمانی به ترتیب در درمان وجودی به شیوه انفرادی بیشترین و در گروه تک آزمودنی درمان به شیوه گروهی کمترین بوده است. بعلاوه، هر سه شیوه درمانی در افزایش رضایت زناشویی موثر بوده اند، اگرچه درمان وجودی به شیوه توام موثرتر از درمان وجودی به شیوه گروهی و شیوه انفرادی، و درمان وجودی به شیوه گروهی موثرتر از درمان وجودی به شیوه انفرادی بوده است. با توجه به یافته های تحقیقی پیشنهاد می شود که درمانگران در افزایش رضایت زناشویی زنان از درمان وجودی، به خصوص درمان وجودی به شیوه توام برای اثربخشی بیشتر استفاده کنند.