اثربخشی زوج درمانی رفتاری (bct) بر کاهش خشونت دیدگی و بهبود سازگاری زناشویی زن های با همسر مبتلا به سوء مصرف مواد مخدر

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی زوج درمانی رفتاری بر کاهش خشونت دیدگی و بهبود سازگاری زناشویی زن های با همسر مبتلا به سوء مصرف مواد مخدر بود. طرح پژوهش حاضر از نوع آزمایشی، پیش آزمون، پس آزمون با گروه گواه و دوره ی پیگیری بوده است. جامعه ی آماری این پژوهش را کلیه ی زوج های مراجعه کننده به کلینیک های ترک اعتیاد شهر اهواز تشکیل می دادند که از بین کلینیک ها، چهار کلینیک انتخاب و مبنای مطالعه ی پژوهشگر قرار گرفت. ابزارهای پژوهش شامل 1- مقیاس خشونت نسبت به زنان 2- مقیاس سازگاری زوجی- فرم کوتاه شده و 3- مصاحبه تشخیصی ساختاریافته توسط روانشناس مراکز بوده است. از میان زوج های مراجعه کننده به مراکز ترک اعتیاد و با استفاده از نمونه گیری در دسترس، تعداد 20 زوج انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. گروه آزمایش در 6 جلسه زوج درمانی رفتاری شرکت داده شدند، اما گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکردند. پس از پایان مداخله، از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد و بعد از گذشت دو ماه آزمون پیگیری در متغیرهای پژوهش نیز از ایشان گرفته شد. داده های حاصل از پژوهش با استفاده از روش تحلیل کواریانس تک متغیری (ancova) و تحلیل کواریانس چند متغیری (mancova) مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج حاصل آشکار ساخت که میان گروه آزمایش و گواه از لحاظ خشونت دیدگی و سازگاری زناشویی تفاوت معنی داری وجود دارد (001/0> p). به عبارت دیگر زوج درمانی رفتاری، در کاهش خشونت دیدگی و مولفه های آن و افزایش سازگاری زناشویی و مولفه های آن موثر واقع شده است. این نتایج کماکان در دوره پیگیری به طور معنی داری پایدار بوده است (001/0> p).