بهداشت وایمنی کار در حقوق ایران و موازین بین المللی ( با تأکید بر نقش انجمنهای صنفی و سندیکاهای کارگری)

چکیده بر اساس آمارهایی که از سوی مراجع بین المللی مانند سازمان بین المللی کار ارایه می گردد سالیانه هزاران نفر دچار حوادث و بیماری های ناشی از شغل و حرفه خود شده و جان خود را از دست می دهند. ایران نیز از این قاعده مستثنی نبوده و لزوم اجرای نظامند قواعد ایمنی و بهداشت حرفه ای احساس می گردد. در این راستا خلاء های قانونی و آئین نامه ای نیز مشهود می باشد. پژوهش حاضر با فرض تکمیل بودن قواعد بین المللی و با هدف شناسایی خلاء های مذکور به مطابقت قوانین داخلی و قواعد بین المللی خصوصا کنوانسیون های سازمان بین المللی کار پرداخته است. نوشته حاضر در سه فصل سازماندهی شده که فصل اول به بررسی قوانین داخلی فصل دوم قواعد بین المللی و نهایتا فصل سوم به شناسایی نارسایی های نظام داخلی و پیشنهادات برای رفع آن پرداخته است. می توان نارسایی های شناسایی شده را در دو دسته قرار داد: فقدان نظام و سیاستی جامع که موضوع ایمنی و بهداشت حرفه ای را مورد عنایت قرار دهد و کاستی هایی که در برخی از حوزه های خاص مانند کار با مواد شیمیایی وجود دارد. در این میان و در وضعیت کنونی، تشکل های کارگری به عنوان رابط میان کارفرمایان و کارگران می توانند از طریق نهادینه کردن قواعد ایمنی و بهداشت حرفه ای، الزام کارفرمایان برای مطابقت با قواعد مذکور از یکسو و فرهنگسازی و اجبار کارگران برای رعایت آنها از سوی دیگر در این حوزه بسیار موثر واقع شوند. واژگان کلیدی: ایمنی وبهداشت حرفه ای، قانون کار، قواعد سازمان بین المللی کار، تشکل های کارگری.