تعامل بین معماری و دیوارنگاری شهری تهران در دهه ی هشتاد

دیوارنگاری شهری بخشی جدایی ناپذیر از هویت شهری بوده و یکی ازمهمترین عوامل در ایجاد فضای مناسب در منظر شهری در چند دهه ی اخیر به حساب می آید. روند رو به رشد شهر نتیجتاً منجر به ایجاد فضاهای شهری و منظر شهری می گردد و از این رو توجه به زیبایی شناسی شهری و ایجاد فضای مطلوب نقش مهمی را در روان و اندیشه و شیوه زندگی شهروندان خواهد داشت. دیوارنگاری به هر نقشی که با هدف معین و آگاهانه روی دیوار ایجاد شود، اطلاق می گردد. اما دیوارنگاری شهری مفهومی جزئی و خاص تر است. دیوار نگاری شهری اساساً در بستر شهر شکل می گیرد و تلاش دارد تا بافت و مخاطب شهری و همچنین معماری پیرامون خود تعامل برقرار کرده و در یک بستر اجتماعی و شهری خود را تعریف و تبیین کند .تاریخ تمدنهای بزرگ نشان از آن دارد که دیوارنگاری-خصوصاً دیوارنگاری شهری- هیچگاه کارکردی جدا از معماری و محیط نداشته است. همین امر باعث می شود که ساختارهای فرهنگی و زیبایی شناختی محیط و معماری هر تمدن، ساختار دیوارنگاری های مربوط به آن تمدن را شکل دهد. دیوارهای شهرهای بزرگ کشورهای پیشرفته و در حال توسعه، همچون تهران نیز گویای همین تغییرات است. بنابراین این رساله، دیوارنگاریهای شهر تهران و چگونگی تعامل آنها با بافت شهری و معماری را در دهه ی هشتاد مورد بررسی قرار می دهد. سپس با ارجاع به مصادیق کاربردی و کارکردی دیوارها نمونه هایی از دیوارنگاری شهری مورد تجزیه و تحلیل قرار خواهند گرفت. روش تحقیق از نظر هدف، کاربردی و توسعه ای و از نظر روش پیمایشی است.