تاثیر و ماندگاری یک دوره تمرین دارت بر تعادل سالمندان فعال و غیرفعال 65-50 سال با تاکید بر نوع کانون توجه

زمین خوردن یکی از مشکلات شایع دوران سالمندی است که به سبب بروز تغییراتی در ساز و کار دستگاه های اسکلتی- عضلانی، دهلیزی، حسی-پیکری، بینایی و دستگاه های فیزیولوژیک درگیر تعادل، رخ می دهد.توانایی افراد در حفظ تعادل برای انجام موفقیت آمیز کلیه حرکات روزمره امری ضروری است. توجه یکی از عوامل اثرگذار بر عملکرد است که کانونی کردن آن روشی برای افزایش بازدهی و یادگیری است. اگر توجه کافی نباشد اجرای فرد خدشه دار می شود. هدف از انجام این تحقیق تاثیر و ماندگاری یک دوره تمرین دارت بر تعادل سالمندان فعال و غیرفعال 65-50 سال با تاکید بر نوع کانون توجه بود. 85 مرد و زن سالمند با میانگین سنی (55)سال، میانگین قد(7/161) و میانگین وزن(3/73) در این پژوهش شرکت نمودند. تست رومبرگ برای ارزیابی تعادل ایستا و تست سبت برای تعادل پویا استفاده شد. شرکت کننده های فعال و غیرفعال به دو گروه توجه درونی و توجه بیرونی تقسیم شدند. پس از یک دوره تمرین دارت به مدت هشت هفته، پس آزمون به عمل آمد. پس از گذشت یک ماه بی تمرینی، آزمون یادداری انجام شد. از روش آماری t همبسته و تحلیل واریانس برای آزمودن فرضیه های تحقیق در سطح معناداری p‹0/05 استفاده شد. نتایج نشان داد که تمرین دارت با تاکید بر نوع کانون توجه موجب بهبود تعادل ایستا و پویای سالمندان در پس آزمون و یاد داری می شود. از نتایج دیگر تحقیق این بود که در مردان فعال کانون توجه درونی بیشترین اثر و در زنان غیرفعال کانون توجه درونی کمترین اثر را داشته است. با توجه به نتایج تحقیق، تمرین دارت برای بهبود تعادل سالمندان توصیه می شود. واژه های کلیدی:تعادل، توجه، فعال و غیرفعال، سالمند