بررسی اثر ضوابط پیچشی در آیین نامه های زلزله معتبر و ارائه راه حلی تحلیلی جهت نزدیک کردن مراکز جرم و سختی در طراحی سازه ها

مطالعه رفتار سازه ها در زمین لرزه های گذشته نشان می دهد که پیچش حاصل از نامتقارنی سازه یکی از دلایل آسیب پذیری های شدید محسوب می شود. بررسی های که بر روی رفتار این گونه سازها در حوزه غیرالاستیک و همچنین روش های کنترل پیچش از طریق توزیع مناسب سختی و مقاومت اعضای باربر جانبی صورت گرفته، مشخص شده است که با تمهیدات طراحی نمی توان به طور همزمان اثر پیچش را روی چند پارامتر پاسخ خطی و غیرخطی کاهش داد. با توجه به وضعیت ساخت و ساز در کشورمان و آسیب پذیری شدید ساختمان های نامتقارن لزوم دقت به روابط پیچشی آیین نامه 2800 ایران امری ضروری به نظر می رسد. لذا در این مجموعه با بررسی روابط پیچشی آیین نامه 2800 ایران و آیین نامه پیچشی سایر کشورها و همچنین تحلیل های دینامیکی با رفتار ارتجاعی، رفتار غیرارتجاعی گرفته است. برای بدست آوردن پاسخ سازه های که دارای پیچش تصادفی و واقعی هستند از آنالیز تحلیل غیرخطی استاتیکی و آنالیز تحلیل تاریخچه زمانی غیرخطی استفاده شده است. در این پژوهش، ابتدا کلیاتی در رابطه با مفاهیم نظری درباره پیچش سازه و در ادامه نحوه مدل سازی و پارامترهای تحلیل بیان شده است و سعی بر آن شده است سازه های با انواع خروج از مرکزیت های متفاوت (5%،10%،15%،20%،25%،30%) در دو جهت اصلی سازه (xوy) و تعداد طبقات (3طبقه، 7طبقه و 13 طبقه) با استفاده از شتابنگاشت های طبیعی سه زوج شتابنگاشت حرکت زمین زلزله های السنترو در سال 1940 در کشور آمریکا، زلزله لوماپریتا در سال 1989 در کشور آمریکا و زلزله منجیل در سال 1990 در کشور ایران انجام شود که با استفاده از روش آیین نامه زلزله 2800 به شتابنگاشت های طبیعی به مقیاس در آمده اند، و در نهایت ارزیابی سازه هایی که دارای پیچش می باشند و روش طراحی این سازه ها در برابر پیچش توضیح داده می شود، سپس با مقایسه نتایج، ارزیابی کلی از رفتار لرزه ای سازه ها تحت خروج از مرکزیت های متفاوت بدست آید تا بهترین حالت خروج از مرکزیت سازه به شرط از دست ندادن سطح عملکرد سازه بدست آید.