بازیابی و به کارگیری مفهوم عرصه های زندگی جمعی و خصوصی در طراحی یک واحدهمسایگی در شهر کهن شوشتر

شهرها و مجتمع های زیستی همواره از بارزترین و ملموس ترین جلوه های فرهنگ بشری بوده اند. بررسی های صورت گرفته مشخص می سازد که طی چند دهه ی اخیر، رشد بی رویه شهرهای کشورمان، موجب چالش هایی درهماهنگی معماری کهن و جدید شده است که نتیجه ی آن وضعیت آشفته و نا بسامانی است که امروز در معماری و منظر شهری کشورمان شاهد آن هستیم. با توجه به افزایش ساخت و ساز های انبوه در کشور این پرسش مطرح است که در طراحی مجتمع های زیستی جدید، چه معیارها و ضوابطی باید مد نظر طراحان و مسئولین قرار گیرد و برای حصول انطباقی صحیح میان "قدیم" و "جدید" توجه به چه نکاتی در طراحی این مجتمع ها ضرورت دارد. بافت های تاریخی همیشه در نظر معماران ارزشمند بوده اند. در بافت های با ارزش تاریخی، انعطاف پذیری فضاها ، توانمندی آنها در پاسخگویی به مراتب نیاز های مادی و معنوی وجود انسانی، محوریت پیاده، عرصه های متفاوت فعالیت ها، مشاهده ی مقیاس انسانی و ظرافت های بسیار دیگری مشاهده می شود. با توجه به این امر که این چنین بینش معمارانه ای در ساخت و ساز های امروز کشور ما مورد بی توجهی و بی مهری واقع شده است، انجام پژوهش های جامع در باب معماری و شهرسازی شهرهای کهن به منظور خلق ابزارهایی برای طراحی مجتمع های زیستی جدید در راستای بازیابی هویت شهرهای کهن و تلاش در جهت تسری روح آنها به معماری معاصر، ضروری می نماید. در این پژوهش ابتدا به مطالعه ی ویژگی های معماری، الگو های فضایی شهری و ساختار شهر باستانی شوشتر پرداخته می شود سپس با بررسی نمونه های موردی مرتبط در ایران و سایر کشور های دنیا، راهکارها و ضوابط طراحی یک واحد همسایگی جدید در شهر شوشتر ارائه می شود. این پژوهش با رویکرد میدانی و از طریق مشاهده، مصاحبه و بررسی اسناد و مدارک کتابخانه ای صورت گرفته است.