نقش واسطه ای خودپنداره جسمانی در ارتباط بین هویت ورزشی و عملکرد قایقرانان تیم ملی در قبل، حین و بعد از مسابقات

چکیده هدف از پژوهش حاضر توصیف تغییرات هویت ورزشی ورزشکاران تیم ملی قایقرانی طی فصول مختلف (ورود به اردو، نیمه فصل تمرینات، انتهای فصل تمرینات، درحین مسابقات، 1 هفته بعد از مسابقات و 1 ماه بعد از مسابقات) و بررسی نقش واسطه ای خودپنداره جسمانی در ارتباط بین هویت ورزشی و عملکرد ورزشکاران بود. شرکت کننده های این پژوهش را 40 ورزشکار (20 زن و 20 مرد) عضو تیم ملی قایقرانی کشور در رشته کانوپلو با میانگین سن (71/3 ±) 67/23 سال تشکیل دادند. نمونه آماری این پژوهش به صورت هدف مند انتخاب شد. هویت ورزشی و خودپنداره جسمانی به ترتیب با استفاده از پرسشنامه هویت ورزشی بروور (1993) و مقیاس آمادگی جسمانی ادراک شده عبادی (1988) در شش مرحله (ابتدای ورود به اردو، نیمه فصل تمرینات، انتهای فصل تمرینات، درحین مسابقات،1 هفته بعد از مسابقات و 1ماه بعد از مسابقات) اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس چند متغیره با تکرار سنجش، تحلیل رگرسیون چند متغیره و همبستگی پیرسون و جزئی در سطح معناداری 05/0? pاستفاده شد. مطابق نتایج، هویت ورزشی از ابتدای ورود به اردو تا قبل از مسابقات روند رو به رشدی داشت و در حین مسابقات دچار افت شد، اما در فصل بعد از مسابقات روند صعودی پیدا کرد. همچنین نتایج نشان داد که بین هویت ورزشی، عملکرد و خودپنداره جسمانی رابطه مثبت معنی داری وجود داشت. هویت ورزشی و خود پنداره جسمانی به ترتیب 487/0 و436/0 درصد از واریانس عملکرد ورزشکاران در فصل مسابقه را پیش بینی می کنند. علاوه بر این، خودپنداره جسمانی دارای نقش واسطه ای در ارتباط بین هویت ورزشی و عملکرد نبود.