تأثیر جنس و بافت سنگدانه ها بر ویژگی های مقاومتی بتن های گوگردی و معمولی

بتن که پرکاربردترین ماده در سراسر جهان برای ساخت سازه ها می باشد به مقدار بسیار بیشتری نسبت به سایر مصالح دیگر مانند فولاد، آسفالت و چوب تولید می شود؛ و دومین ماده بعد از آب است که به طور وسیع در موارد بسیاری کاربرد دارد. در بین خصوصیات بتن، مقاومت بتن یکی از ویژگی هایی می باشد که بیشترین ارزش را در بین مهندسان و طراحان دارد و از این رو با نسبت کیفی بالایی کنترل می شود. بتن از ترکیب چندین فاز شامل سیمان، سنگدانه، مواد افزودنی و آب تشکیل شده است. تقریباً %75 حجم بتن متعارف را سنگدانه ها تشکیل می دهند بدیهی است ماده متشکله ای که چنین درصد بزرگی از بتن را تشکیل می دهد باید نقش مهمی در خواص بتن تازه و سخت شده داشته باشد. در این تحقیق به منظور بررسی تأثیر ویژگی-های انواع سنگدانه ها بر بتن های گوگردی و معمولی از 7 نمونه سنگی که شامل مصالح معمولی، گرانیت، 2 نمونه آهک، لوماشل، تراورتن و لیکا استفاده شده است. از این نمونه های سنگی، سنگدانه هایی با دانه بندی یکسان تهیه و ویژگی های فیزیکی و مکانیکی نمونه ها بدست آمده است. پس از طراحی دستگاه برای ساخت بتن گوگردی، طرح اختلاط مناسب تهیه شده و برای تمامی سنگدانه ها نمونه های بتن معمولی و گوگردی ساخته شده است. سپس با گذشت زمان ها 7،14و 28 روز پس از ساخت اقدام به انجام آزمایش های تعیین مقاومت شده است و نتایج حاصل با یکدیگر مقایسه شده است و تأثیر هر یک از ویژگی های سنگدانه ها بر مقاومت بررسی شده است. بررسی نتایج نشان داده است که مصالح سنگی که برای استفاده در بتن معمولی مناسب نمی باشند (مانند لوماشل) در بتن های گوگردی با تغییراتی که در طرح اختلاط داده شد، مقاومت مناسبی را کسب کرده و قابل استفاده می باشد. همچنین سنگدانه هایی که ویژگی های مقاومتی بالاتری داشته و بافت سطحی زبرتری داشته، بتن های با مقاومت بالاتری را حاصل داده اند.