اولویت بندی عوامل موثر بر تعامل دانشگاه و صنعت با تاکید بر نظام نوآوری‎ ‎منطقه ای مورد مطالعه استان قم

یکی از تعاملات مهم در رویکرد سیستمی به نوآوری تعاملات دانشگاه و صنعت (شرکت های تجاری) می باشد. ‏نظام نوآوری رویکردی سیستمی به نوآوری می باشد که در سطوح فراملی، ملی، منطقه ای و بخشی تعریف می شود. ‏سطوح منطقه ای منعطف بوده و قابلیت انتخاب مرزها را به محقق می دهد. این تحقیق نظام نوآوری استان قم را به ‏عنوان نظام نوآوری منطقه ای در نظر گرفته و ضمن بسط تعاملات دانشگاه و صنعت عوامل موثر بر این تعاملات در ‏این استان شناسایی و دسته بندی کرده است. در این تحقیق از روش کتابخانه ای برای تعیین متغیرهای تاثیر گذار بر ‏تعاملات دانشگاه و صنعت استفاده شده است. همچنین از پرسشنامه برای تعیین دسته بندی و اولویت هر عامل ‏استفاده شده است. این پرسشنامه 28 متغیر را در غالب طیف لیکرت تعیین اهمیت می کند. جامعه این تحقیق را ‏کلیه سازمان ها و نهادهای تاثیر گذار بر تعاملات دانشگاه و صنعت در استان قم تشکیل می دهند. برای نمونه گیری ‏جامعه را به خوشه های دانشگاه، شرکت ها، مراکز واسط و نهادهای دولتی استان قم تقسیم نموده و بر اساس روش ‏نمونه گیری قضاوتی (انتخابی) به توزیع پرسشنامه ها در درون این خوشه ها اقدام شده است. اندازه نمونه 115 بوده ‏که بر مبنای روش تحلیل عاملی اکتشافی و محدودیت دسترسی به خبرگان انتخاب شده است. نتایج حاصل از این ‏پرسشنامه ها توسط تحلیل عاملی اکتشافی تحلیل گشته و عوامل با زیرعامل هایشان معین شدند. عوامل آمادگی ‏دانشگاه، آمادگی شرکت ها برای تعامل، محرک های ایجاد و حفظ شبکه، زیرساخت های دانشگاه، درآمد دانشگاه، ‏زمینه سازی دولت، بودجه دولت، و ضرورت نوآوری برای شرکت ها عوامل اصلی هستند که حاصل گشتند. درپایان ‏این عوامل و برخی چالش ها در عرصه استان قم تشریح شده و توصیه هایی برای بهبود این تعاملات ارائه شد.‏